Η Ζαχαρούλα που άφησε την πόλη
«Θέλω να τρώω ντομάτα και να μυρίζω ντομάτα». Αυτό ήταν το επιχείρημά της όταν όλοι τη ρωτούσαμε γιατί φεύγει. Η Ζαχαρούλα Λούδα δούλευε στους «Πρωταγωνιστές». Τώρα δουλεύει στα αμπέλια της, στη Διάβα της Καλαμπάκας. Φοράει γαλότσες, άφησε τα μαλλιά της μακριά στο φυσικό τους χρώμα και το μόνο που της λείπει απ' την Αθήνα είναι το θέατρο.
Είσαι πια μια αμπελουργός;
Βεβαίως. Είμαι μια νέα αγρότισσα.
Και πώς γίνεται κανείς αμπελουργός;
Εγώ είμαι απ' τους τυχερούς του επαγγέλματος. Ο άντρας μου ασχολείται με την αμπελοκαλλιέργεια τα τελευταία 20 χρόνια. Όταν είδε ότι μου άρεσε πολύ και δεν έφυγα τρέχοντας, είπε να με ρίξει στα βαθιά.
Πάντως το κρασί είναι απ' τα λίγα πράγματα που αντέχουν. Εννοώ ότι πάνε καλά οι εξαγωγές ακόμα και τώρα στην κρίση.
Και θα πάνε καλύτερα, γιατί πια αρχίζουν και μας εμπιστεύονται.
Μα, ο Έλληνας για τους ξένους δεν είναι ο τεμπέλης της Ευρώπης;
Όχι, δεν είναι έτσι. Ο άντρας μου είναι εδώ και 45 μέρες στο εξωτερικό, Γερμανία, Αυστρία Ολλανδία και δεν εισπράττει τίποτα αρνητικό. Και οι πωλήσεις των τελευταίων 40 ημερών, οι δικές μας τουλάχιστον, αυτό δείχνουν.
Ότι δεν ισχύει κάτι τέτοιο.
Νόμιζα ότι Έλληνες έχουν πάψει να πίνουν κρασί;
Έχουν πάψει να πίνουν εμφιαλωμένο κρασί. Πίνουν όμως χύμα.
Εσείς δεν έχετε χύμα;
Ελάχιστες ποσότητες. Κανένας οινοποιός φαντάζομαι δεν έχει όνειρο να πουλάει χύμα κρασί. Το καταλαβαίνεις αυτό, έτσι δεν είναι; Όλη η δουλειά μας πέφτει στο εμφιαλωμένο. Κανονικά δε θα 'πρεπε να υπάρχει κρασί χωρίς ετικέτα. Πρέπει να υπάρχει από πίσω η υπογραφή του ανθρώπου που το δημιουργεί.
Πες μου ένα μυστικό να ξεχωρίζω το καλό κρασί.
Από το πώς είσαι την επόμενη μέρα.
Αν έχω δηλαδή πονοκέφαλο;
Δεν είμαι οινολόγος, είμαι αμπελουργός. Ως αμπελουργός και ως σύζυγος οινοποιού λοιπόν, μπορώ να σου πω ότι ναι, αυτό είναι το κλειδί.
Μπορεί η Ελλάδα ν' ανταγωνιστεί τα καλά γαλλικά κρασιά ή τα φτηνά της Χιλής και της Αργεντινής;
Δεν πάμε να ανταγωνιστούμε τη Γαλλία ή τη Χιλή ή την Αργεντινή. Οι εκτάσεις τους είναι διαφορετικές. Η γη μας, η ελληνική γη, μπορεί να παράγει απίστευτα ελληνικά προϊόντα. Ποντάρουμε στην ποιότητα, δεν ποντάρουμε στην ποσότητα. Ξέρεις πιο είναι το κλειδί; Να ποντάρουμε στις δικές μας ποικιλίες. Αγιωργίτικο, Ξινόμαυρο, Μαλαγουζιά, Ασύρτικο. Δεν χρειάζεται να πουλήσουμε εμείς σαρντονέ και μερλό, αυτά τα πουλάει η Γαλλία.
Επιμένεις όμως ότι οι Ευρωπαίοι μπορούν να εμπιστευτούν έναν Έλληνα, καινούργιο επιχειρηματία, ειδικά αυτή την εποχή;
Φυσικά, πάρε παράδειγμα εμάς. Δεν είχαμε ιστορία στο κρασί, αμπελουργοί ήμασταν. Η επιχείρησή μας είναι πολύ νέα, μετρά 6 – 7 χρόνια, παρ' όλα αυτά βλέπεις τι εικόνα έχουμε. Αρχίζουμε ξαφνικά να είμαστε αισιόδοξοι μετά από τόση μαυρίλα...
Υπήρχε πολλή μαυρίλα και πολλή γκρίνια;
Όλη την ώρα ακούω για βαρέλια χωρίς πάτο. Εγώ θέλω να βλέπω τα βαρέλια μου να 'ναι και γαλλικά και δρύινα, γυαλιστερά κι όμορφα, γεμάτα με ωραίο κρασάκι. Δε θέλω άλλο την μαυρίλα, δεν την αντέχω. Είμαι πια αισιόδοξη.
Οι φίλες σου απ' την Αθήνα τι σου λένε; Ετοιμάζονται να φύγουν κι αυτές για τα χωριά τους;
Δουλειές δεν υπάρχουν. Άντρες δεν υπάρχουν ... Παρ' όλα αυτά δεν βλέπω να παίρνουν την απόφαση να επιστρέψουν. Υπάρχουν πράγματα να ασχοληθούν κι εδώ, αρκεί λίγο να ψάξουν, να ενημερωθούν. Η ζωή δεν αρχίζει και τελειώνει στην Αθήνα. Η ζωή είναι εκεί που νιώθεις ότι δημιουργείς.
Περισσότερα για την Ζαχαρούλα και τον Κωνσταντίνο Λούδα θα βρείτε εδώ
Και η Όπρα bostanista;