Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Πριν φύγουμε για Πάσχα στην Κέρκυρα, να καμαρώσουμε κι από κοντά την οργιώδη - αλλά και τόσο οικεία μεσογειακή - βλάστηση στους κήπους της Καλής Δοξιάδη, ένας επιβεβλημένος χαιρετισμός στη δική μας ξεχωριστή βλάστηση, εδώ, στην Αίγινα. Στα πληθωρικά αλλά και με τόση χάρη απλωμένα παντού φιστικόδεντρα. Δε λέω, νοστιμότατος ασφαλώς και πολύτροπος ο καρπός τους. Μασουλιέται διασκεδαστικά ξεροσφύρι, ταιριάζει ιδανικά στο απεριτίφ, νοστιμίζει διάφορα ντιπ και πιο χορταστικά φαγητά και, πρωτίστως βέβαια, έχει τη δική του εξέχουσα θέση στη σιροπιαστή - και όχι μόνον - ζαχαροπλαστική.

Αυτό που μου μπήκε όμως εμένα για τα καλά  στο μυαλό, όταν είχα αρκετά εξοικειωθεί πλέον με τον ιδιαίτερο τόπο στον οποίο είχα διαλέξει να εγκατασταθώ, ήταν πως με τη φιστικά είχαμε τον καταλληλότερο προμαχώνα για να αποτρέψουμε τη σαρωτική οικοπεδοποίηση του νησιού.
Πολύ φυσικό είναι βέβαια, δεν έχω διστάσει να το πω κατ’ επανάληψιν, η Αίγινα να προσελκύει χειμώνα - καλοκαίρι πλήθος πρωτευουσιάνων και ξένων επισκεπτών, πολλοί δε από αυτούς να την επιλέγουν για να στήσουν εδώ το εξοχικό τους. Είναι ο πιο κοντινός σταθμός, μετά τη Σαλαμίνα, στο μόνο απλόχωρο Αθηναϊκό και Πειραιώτικο πάρκο, τον ασυναγώνιστο θαλάσσιο κόλπο του Σαρωνικού.

Καλωσορίζουμε έτσι τους «Παρασκευάδες», όσο κι αν αυτοί επιμένουν ν’ανοίγουν τις βίλες και τις μεζονέτες τους τα Σαββατοκύριακα μόνο, Χριστούγεννα ενδεχομένως, Καθαρή Δευτέρα, Πάσχα, Πρωτομαγιά και για τ’ Αυγουστιάτικα βέβαια μπάνια. (Αψηφώντας μάλιστα συχνά τη ντόπια αγορά, καθώς κουβαλάνε από τα μόνιμα σπίτια τους τα πιο πολλά χρειαζούμενα για τη σύντομη διαμονή στο νησιώτικο εξοχικό.)

Πολλά από αυτά τα εξοχικά χτίστηκαν και ανυψώθηκαν καταχρηστικά, είναι η αλήθεια, πάνω σε οικόπεδα όπου προηγουμένως έθαλλαν καρπερές φιστικιές. Μεγαλόσχημοι ντόπιοι επίσης φρόντισαν να εκμεταλλευτούν οικογενειακούς κλήρους με φιστικόδεντρα κι αγνοώντας το ζηλευτό μέτρο της τοπικής οριζόντιας μονόροφης κατασκευής, σήκωσαν επιδεικτικά τρία και τέσσερα ανοίκεια πατώματα. Τη φισικιά όμως, τίποτε απ’ όλα αυτά δε μπόρεσε να την βάλει κάτω. Εξακολουθούν οι φιστικώνες να ζώνουν την πόλη και τα γύρω χωριά και πολλοί μάλιστα συνεχίζουν να «ξεφυτρώνουν» ανάμεσα στα στενά δρομάκια, τις ανηφόρες και τις κατηφόρες των αστικών και ημι-αστικών περιοχών. Αρκετοί ξύπνιοι ιδιοκτήτες δεν σπεύδουν πια να τους ξεπουλήσουν όσο-όσο κι εφόσον μάλιστα ο πολύτιμος καρπός τού δέντρου - προστατευόμενου σήματος κατατεθέντος της Αίγινας - συνεχίζει να αποφέρει, στις «κρίσιμες» ιδίως μέρες μας, ένα υπολογίσιμο εισόδημα.

Βάστα, λοιπόν, καημένη φιστικιά, σαν τους ηρωικούς Μεσολογγίτες που εξυμνούσε ο εθνικός μας ποιητής. Όσο εσύ αντέχεις και κρατάς, το νησί, όπου τόσο ταιριαστά εγκλιματίσθηκες ερχόμενη από τις μακρινές ασιατικές στέπες, δεν έχει να φοβηθεί  τίποτα. Τον χειμώνα θα συνεχίσουν να το σημαδεύουν τα γυμνά κλαριά σου - ωραιότερο μπαλέτο από τις ακίνητες γκριζωπές φιγούρες του ενός ή του άλλου, του γειτονικού μου ιδίως φιστικώνα, δεν νομίζω ότι έχουν ποτέ δει τα μάτια μου - κι άνοιξη πιά, καλοκαίρι και πρώιμο φθινόπωρο - όταν συλλέγεται ο καρπός - το ολοπράσινο φύλλωμά σου με τα ζωηρόχρωμα τσαμπιά σου θα στολίζει τις γαλήνιες και με διαρκή ψυχική ανάταση μέρες μας.