Δεν θέλουμε φεστιβάλ, κατάνυξη θέλουμε!
Πότε θα πάψουμε να φεστιβαλοποιούμε το Πάσχα στην Κέρκυρα;
Πότε θα καταφέρουμε να έχουμε έναν υπερασπιστή της αισθητικής που θα δώσει τη μάχη να καταργηθεί, ό,τι παρεισφρέει μέσα στο εθιμοτυπικό και καταστρέφει την θρησκευτικότητα, δημιουργώντας απίστευτη κακογουστιά; Δεν έχουν καμία σχέση οι μαζορέτες, δεν έχουν καμία σχέση τα μωβ φώτα γιατί δεν ήταν ποτέ εκεί... ποτέ το γκάζι δεν έκλαιγε... έκλαιγε ο κόσμος.
Οι κύριοι στην Κέρκυρα φορούσαν μαύρες γραβάτες και οι κυρίες μαύρα ταγιέρ από σεβασμό στην κηδεία του Θεού. Αν δεν μπορεί ο κόσμος να ακολουθήσει με τις κόκκινες κοκακολίτικες κανάτες, ας φροντίσουν οι «εντεταλμένοι», αν έχουν την κουλτούρα, να καταλάβουν ότι όσο αγαθές κι αν είναι οι προθέσεις τους, η προσωπική πινελιά του περάσματος από την καρέκλα δε νομιμοποιεί τη γομολάστιχα, σε ίχνη αιώνων γεμάτων ιστορία.
Εάν δεν προσέξουμε, θα γίνει ό,τι έγινε με τα θαυμάσια πανηγύρια των εκκλησιών της υπαίθρου, που από έλλειψη σεβασμού και πιστή τήρηση των εθίμων κατέληξαν σε παζάρι πλαστικών κινέζικων παιχνιδιών συνάμα με ρυμουλκούμενες ψησταριές αρνιών, τη συνοδεία κλαιόντων μπουζουκιών...
Και ας τολμήσει να πει κανείς το αντίθετο. Αν λοιπόν είχε κληθεί π.χ. ένας Παντελής Βούλγαρης, μια Τόνια Μαρκετάκη, άνθρωποι που ξέρουν και ήξεραν γράμματα στο χώρο τους, χωρίς έξοδα, αλλά με θέληση και γνώση, θα είχε διαφυλαχθεί η παράδοση και προπάντων η ατμόσφαιρα και η θρησκευτικότητα, συγκεντρώνοντας κόσμο και κατά συνέπεια χρήμα για τους Δήμους και την εκκλησία. Οι ίδιοι θα ήξεραν πώς να δραστηριοποιούσαν π.χ. έναν σωρό εθελοντές, οι οποίοι θα λιτάνευαν τα «τροτσόνια» με τις κορδέλες τους, που τα τελευταία χρόνια έχουν σχεδόν εξαφανιστεί ή αντικατασταθεί με πλαστικούς, βαμμένους στο χρώμα του κεριού, σωλήνες.
Μα προπαντός θα ζούσαμε την αίσθηση του ωραίου, όντας περήφανοι για την διαφύλαξη και διαιώνιση της παράδοσής μας. Έχοντας κατά νου ότι είμαστε πια οπαδοί της εύκολης λύσης και της μηδενικής προσπάθειας, αγωνιώ για τη φεστιβαλοποίηση των εθίμων του κερκυραϊκού Πάσχα.