Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Έχω αναφέρει και άλλη φορά το ενδιαφέρον μου για την αστυνομική λογοτεχνία και γράψει για τις γευστικές προτιμήσεις των πρωταγωνιστών της. Για μας, τους θιασώτες του είδους, δεν υπάρχει πιο βασανιστική απόλαυση από την εντρύφηση στο «άλυτο μυστήριο» του πραγματικού (σε αντίθεση με το λογοτεχνικό) εγκλήματος. Στη δική μας ζωή, στη χώρα μας και την σχετικά πρόσφατη ιστορία της, το πιο πολυσυζητημένο άλυτο έγκλημα είναι η δολοφονία πριν από 65 χρόνια του αμερικανού ανταποκριτή Τζορτζ Πολκ στη Θεσσαλονίκη.

Η «Υπόθεση Πολκ», όπως είναι γνωστή, εξακολουθεί να απασχολεί και να συζητιέται γιατί, εκτός από την πρόκληση του αινίγματος και την ιστορική της σημασία, περιέχει ένα σωρό στοιχεία που γαργαλούν τη φαντασία. Κατ' αρχήν την ίδια την εποχή του Εμφύλιου που καθημερινά έθετε άμεσα και τραγικά διλήμματα για κάθε έλληνα. Ύστερα το θύμα: Ένας νέος, ωραίος, πετυχημένος, ευπατρίδης αμερικάνος με φιλελεύθερες τάσεις, που τον έφερναν σε αντίθεση με την πολιτική της χώρας του στην Ελλάδα, και μια έμμονη ιδέα: να συναντήσει τον Μάρκο Βαφειάδη στο βουνό και να ακούσει από τον ίδιο την φωνή της «άλλης πλευράς». Μετά το «δεύτερο θύμα» ο Γρηγόρης Στακτόπουλος, ο, επίσης νέος και ωραίος, αριστερός θεσσαλονικιός δημοσιογράφος που καταδικάστηκε άδικα για τον φόνο, παρά λίγο να εκτελεστεί και πέρασε πάνω από τη μισή ζωή του στην φυλακή πριν τελικά αθωωθεί.
Στην υπόθεση μπλέκονται επίσης πάσης εθνικότητας πράκτορες, μονοί και διπλοί (ο Φίλμπυ υπηρετούσε τότε στην περιοχή), το παρακράτος, ωραίες γυναίκες με ύποπτο παρελθόν και οι μικροπολιτικές δολοπλοκίες.

Το πτώμα του Πολκ βρέθηκε να επιπλέει ένα πρωί του Μάη 1948 στον Θερμαϊκό Κόλπο.
Ο ανταποκριτής είχε εξαφανιστεί πριν λίγες μέρες λέγοντας ότι έχει συνάντηση με εκείνους που θα τον πάνε στον Βαφειάδη. Εξήντα πέντε ακριβώς χρόνια αργότερα, κανείς δεν ξέρει ποιος τον σκότωσε.
Το μόνο που σίγουρα ξέρουμε όλοι είναι ότι δεν τον σκότωσε ο Στακτόπουλος. Δεν έχουν λείψει οι θεωρίες, άλλες ευφάνταστες, άλλες τεκμηριωμένες, άλλες που εξυπηρετούν πολιτικούς σκοπούς και άλλες που θέλουν απλώς να μας ψυχαγωγήσουν.

Γιατί σας ζαλίζω με όλα αυτά; Γιατί μία από τις θεωρίες αυτές, ενός έλληνα μελετητή σε αμερικανικό πανεπιστήμιο που έγραφε την δεκαετία του 70, στηρίζεται μερικώς και σε «γαστρονομική» απόδειξη.
Ο συγγραφέας κατέληξε, για διάφορους λόγους, ότι το τελευταίο δείπνο του Πολκ, λίγη ώρα πριν τον βίαιο θάνατό του, ήταν με ανθρώπους του Βρετανικού Προξενείου, πράκτορες της Ιντέλιτζενς, που θα πρέπει και να τον σκότωσαν. Αλλά η αποστομωτική σούμα είναι εξής: Η ιατροδικαστική εξέταση έδειξε στο στομάχι του ανταποκριτή μισοχωνεμένο αστακό και αρακά. Συμπεραίνει ο συγγραφέας ότι μόνο Εγγλέζοι, γνωστοί για την ασχετοσύνη τους στα θέματα φαγητού, θα είχαν διανοηθεί ποτέ να σερβίρουν αστακό με μπιζέλια!

Τον σκέφτομαι συχνά τελευταία τον μακαρίτη τον ιστορικό, ιδίως αυτές τις μέρες μαζεύοντας φρέσκα μπιζελάκια απ' τον κήπο μου, γιατί σκέφτομαι πόσο έχουν αλλάξει οι καιροί. Όταν τα έγραφε αυτά, οι θιασώτες του καλού φαγητού, πολλοί από εμάς μεταξύ τους, θα είχαν βρει το συμπέρασμα του απόλυτα αποδεκτό. (Επίσης θα πίστευαν ότι μόνο ένας αγροίκος θα έπινε κόκκινο κρασί με ψαρικά και ότι ο «σωστός» τρόπος να τρως μακαρόνια είναι με τη βοήθεια κουταλιού.)

Σήμερα στο φαγητό δεν υπάρχουν απαράβατοι κανόνες. Σήμερα όλοι οι μεγάλοι σεφ καθημερινά σερβίρουν τρυφερά εποχικά λαχανικάκια με θαλασσινά. Επίσης σήμερα, και όχι μόνο λόγω πολιτικής ορθότητας, απορρίπτουμε τα εθνικά στερεότυπα. Εξακολουθούμε μεν να κάνουμε αστειάκια για τους άγγλους και το φαγητό αλλά  θαυμάζουμε και την πρωτοπορία μερικών άγγλων σεφ και παραδεχόμαστε ότι όποιος θέλει μπορεί να φάει καλά στην Αγγλία (βέβαια θα πληρώσει κάτι παραπάνω...).