Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Από 15 Μαΐου και έως το τέλος Ιουνίου, στο Πήλιο φυτρώνουν τα ανοιξιάτικα μανιτάρια. Αναλόγως της βροχόπτωσης άλλοτε είναι λιγότερα, άλλοτε περισσότερα. Η διαδικασία του κυνηγιού απλή: Ξεκινάμε το πρωί (όταν το κάνουμε μαζί με τους φίλους - πελάτες του «Αμανίτα», μετά το πρωινό) με τα καλαθάκια μας, περπατάμε στο δάσος και ψάχνουμε γύρω από τις καστανιές.

Ψάχνουμε τους στρουμπουλούς και τραγανούς ανοιξιάτικους Βωλίτες, τις χαριτωμένες κανθαρέλες και τις πράσινες ρούσουλες. Περισσότερα για τα μανιτάρια θα πούμε μια άλλη φορά. Σήμερα θέλω να σας μιλήσω για τα παράπλευρα κέρδη του ανοιξιάτικου μανιταροκυνηγιού.

Ναι είναι η άσκηση, είναι η ευεξία που σου χαρίζει το περπάτημα μέσα στο δάσος αλλά να, εκεί στον όχθο του μονοπατιού, κάτι μικρά κόκκινα μπιλάκια! Αγριοφράουλες! Τα παρατάμε όλα, την προσήλωση της αναζήτησης, τα καλάθια, τη σοβαρότητά μας, γονατίζουμε και μπουσουλώντας μαζεύουμε τις αγριοφράουλες και τις τρώμε αμέσως! Αχ πώς μπορεί ένα τόσο δα πραγματάκι, μικρότερο από ρεβίθι να δώσει τέτοια απόλαυση;

Πιο πέρα, στις παρυφές μεταξύ καλλιεργημένου κτήματος με καστανιές και δάσους από οξιές, κάτι μαγνητίζει τα βλέμματα! Ένα πανέμορφο λουλούδι, κατακόκκινο, πάνω σε ένα ψηλό μίσχο.
Ναι, είναι ένα άγριο λίλιουμ!

Πιο κει, σε μια συστάδα, ένα μάτσο άγριες ορχιδέες. Πόσο όμορφες με τα καλοσχηματισμένα λουλουδάκια τους σε ταξιανθία.

Άλλες φορές τα καλάθια μας θα στολιστούν με κεράσια από μια εγκαταλειμμένη κερασιά

και άλλες με αγριοράδικα για την πικροσαλάτα μας.

Πολλά ή λίγα τα μανιτάρια του κυνηγιού, εμείς θα γυρίσουμε μετά την τρίωρη βόλτα μας πιο πλούσιοι. Αυτά τα παράπλευρα κέρδη μας κάνουν να φωνάξουμε «δε θα πεθάνουμε ποτέ, κουφάλα νεκροθάφτη!», όπως λέει και ο κοντοχωριανός μας Διονύσης!