Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Την περασμένη εβδομάδα ο Ξενώνας ΑΜΑΝΙΤΑ ήταν μέσα στα 100 πρώτα ξενοδοχεία από όλη τη χώρα, που βραβεύτηκαν από το Ξενοδοχειακό Επιμελητήριο της Ελλάδας για τη συμμετοχή τους στο πρόγραμμα «Greek Breakfast» (Ελληνικό Πρωινό). Όταν τον Σεπτέμβριο του 2012 ο στυλοβάτης του προγράμματος, κ. Γιώργος Πίττας, μας ζήτησε να ενταχθούμε, ήμασταν έτοιμοι από καιρό.
Από την αρχή ήταν στόχος μας να δίνουμε στον καλεσμένο μας μια συνολική εμπειρία Πηλίου, με σπιτική διαμονή, ένα αξιομνημόνευτο πρωινό τοπικής γαστρονομίας και συμμετοχή σε δραστηριότητες στη φύση. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Όταν ολοκληρώσαμε τη δημιουργία του ξενώνα τον Ιούνιο του 2006, εκτός από την εικοσαετή θητεία μου στο marketing τροφίμων, οι μόνες μου εμπειρίες από λειτουργία ξενοδοχείου ήταν από όσες φορές διέμεινα σε αυτά ως πελάτης στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Μαζί με τη Μαριάννα (σύντροφο και συνοραματιστή) αποφασίσαμε ότι το πιο σωστό θα ήταν να εξοπλίσουμε και να λειτουργήσουμε τον χώρο σαν ένα μεγάλο σπίτι και οι μελλοντικοί πελάτες να είναι οι καλεσμένοι μας. Εξάλλου η μονάδα δεν ήταν και τεράστια, έξι χώρους διαμονής έχει και δυο καθιστικά.

Όταν φτάσαμε στον σχεδιασμό του πρωινού άρχισαν τα δύσκολα! Το πρωινό θα έπρεπε να είναι σπιτικό, παραδοσιακό ελληνικό και ειδικά πηλιορείτικο. Τι μπορεί να σημαίνει «σπιτικό»;
Αυτό που θυμόμουν από το δικό μου σπίτι, ήταν να πίνω κακάο το πρωί (το γάλα το σιχαινόμουνα) και να μισοτρώω μια φέτα με βούτυρο και μαρμελάδα με τη μάνα μου πάνω από το κεφάλι μου να με ψέλνει για τα πλεονεκτήματα του καλού πρωινού! Καταλήξαμε λοιπόν πως «σπιτικό» σημαίνει ό,τι σερβίρουμε να το φτιάχνουμε εμείς, στην κουζίνα μας. Ναι αλλά τι είναι παραδοσιακό ελληνικό και πηλιορείτικο; Τι έτρωγαν οι Πηλιορείτες το πρωί; Αναπάντητα ερωτήματα, καθώς και η σχετική βιβλιογραφία ήταν ισχνή. Εδώ ακολουθήσαμε τη ρήση του κοντοχωριανού μας, Διονύση Σαββόπουλου «παράδοση είναι να δημιουργείς και μάλιστα εκ του μηδενός!».

Αρχίζουμε λοιπόν από τα αδιαπραγμάτευτα:
Το πρωινό είναι σερβιριζόμενο (όχι μπουφές), ώστε να γίνονται όλα εκείνη τη στιγμή, από τις 8:30 έως τις 12:00 το μεσημέρι, και χρησιμοποιούμε τοπικά υλικά παντού, από δική μας καλλιέργεια όπου μπορούμε, από ό,τι μαζεύουμε από το δάσος και τη γύρω περιοχή, από όσα μπορούμε να αγοράσουμε από μικροπαραγωγούς. Ζυμωτό ψωμί με προζύμι και κέικ σπιτικό. Μα είναι το κέικ παραδοσιακό και ελληνικό; Α δεν ξέρω, εμένα η μάνα μου στην Καρδίτσα πάντως έφτιαχνε συχνά! Μαρμελάδες δικές μας! Στο Πήλιο καρπίζουν τα πάντα, ήμερα και άγρια! Συνδυασμοί ατελείωτοι: βατόμουρο με τζάνερο, βανίλιες με ροδάκινα, σύκο με μαστίχα και το φοβερό μπερεκέτι με τζίντζερ (αυτό και αν είναι παραδοσιακό!).

Ακολουθούν τα τυροπιτοειδή και οι πίτες. Κάθε μέρα προσπαθούμε να είναι και κάτι διαφορετικό. Άλλες σκέτα τυροπιτάκια στο τηγάνι, άλλες φορές με μυρωδικά να συνοδεύουν το τυρί ή χορτοπιτάκια ή τσουκνιδοπιτάκια ή ακόμη και πίτες με τυρί και καυκαλήθρα την άνοιξη, θεσσαλική μπατζίνα το καλοκαίρι, μανιταρόπιτα το φθινόπωρο.
Μετά έρχεται η ομελέτα, συνήθως αρτυμένη με τα καλούδια που μαζεύουμε στις δραστηριότητές μας, σπαράγγια, οβριές, άγρια μανιτάρια. Για το τέλος, φρούτα από την πηλιορείτικη αφθονία και γλυκάκι κουταλιού ή τις αγαπημένες μας τηγανίτες με πετιμέζι από φιρίκι.

Έτσι πορευτήκαμε μια εξαετία κάνοντας συνεχώς αλλαγές, προσθήκες, βελτιώσεις, ανάλογα με τα υλικά, τις νέες γνώσεις, την ανάγκη να ξεπεράσουμε τον εαυτό μας. Δημιουργήσαμε μια δυνατή σχέση με τους Έλληνες πελάτες μας, έως ότου η κρίση μας έστρεψε να προσελκύσουμε πελάτες και από το εξωτερικό. Εδώ άρχισαν τα ερωτηματικά. Τι πρέπει να αλλάξουμε, τι να προσθέσουμε;
Αλλάζουν άραγε οι προτιμήσεις ανάλογα με τη χώρα προέλευσης;

Πρώτα - πρώτα προσθέσαμε ελιές τσακιστές. Καλή κίνηση με γενική αποδοχή. Μεγαλώσαμε την ποικιλία των τυριών, που παρουσιάζονται ανεπεξέργαστα, σερβίροντας κάποιες ημέρες κατίκι, άλλες φέτα ή κατσικίσιο τυρί. Και εδώ καλά τα αποτελέσματα. Αυτό ήταν, ξεθαρρέψαμε, είπαμε να περάσουμε στα σκληρά! Από φέτος τον Απρίλιο σερβίρουμε το δικό μας ξινό τραχανά σε μικρά διαφανή μπολάκια. Από τότε κάνω στατιστικές. Όλοι σχεδόν οι Έλληνες τον τρώνε, προπαντός οι ξενιτεμένοι.
Στους Ολλανδούς και τους Ισραηλινούς  δεν αρέσει. Οι Γερμανοί τον απολαμβάνουν.
Οι Άγγλοι με έχουν μπερδέψει: άλλοι τον εξαφανίζουν και άλλοι τον απορρίπτουν ευγενικά μόλις φτάσει στη μύτη τους η ευωδία του κατσικίσιου γάλατος. Η μελέτη συνεχίζεται... Αυτό που είναι πλέον απαραίτητο είναι το γιαούρτι για το τέλος. Όλοι απολαμβάνουν το ελληνικό, πηχτό γιαουρτάκι με λίγο γλυκό του κουταλιού στην κορυφή.

Οι κριτικές στο Trip Advisor για το πρωινό είναι διθυραμβικές. Έως ότου μια ημέρα έπεσα σε τοίχο! Ζευγάρι Ιρλανδών κάποιας ηλικίας, μόλις άρχισα να φέρνω και να απλώνω στο τραπέζι τους σιγά - σιγά τα καλούδια μας, μου λένε «ξέρετε εμείς κάνουμε δίαιτα χαμηλή σε χοληστερίνη (low cholesterol diet), μήπως έχετε δημητριακά (cereals);». Εκείνη τη στιγμή μπλόκαρα εντελώς! Πάνε τα τυριά μου, οι τυρόπιτες, οι ομελέτες, τα κέικ. Δεν υπήρχε περίπτωση να σερβίρω στο παραδοσιακό πρωινό μου corn flakes και δημητριακά! Προσπάθησα τις επόμενες δυο ημέρες με γιαούρτι, φρούτα, κομπόστες.
Το αποτέλεσμα: στην κριτική τους όλα ωραία, αλλά γι’ αυτούς το πρωινό ήταν βαρύ και χωρίς ενδιαφέρον! (αυτολεξεί «We found the breakfast to be stodgy and uninteresting and could not face the same again on the 3rd day».) Να είναι καλά οι άνθρωποι! Βρήκα τουλάχιστον πως θα καλύψω στο μέλλον ανάλογες περιπτώσεις: θα βράζω το σιτάρι και θα βγάζω στο πρωινό μου ένα έδεσμα - συνδυασμό από κόλλυβα και πολυσπόρια.

Περισσότερες απόψεις και στατιστικές σερβίρονται επί τόπου!
Πληροφορίες για το «Ελληνικό Πρωινό» στο greekbreakfast.gr
Κριτικές για το ΑΜΑΝΙΤΑ στο Trip Advisor.