Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Η ιδέα μου ήρθε λίγο από μόδα, λίγο από πείσμα, λίγο από περιέργεια. Σε μια περίοδο που όλοι φυτεύουν μποστανάκια με πάθος στις αυλές και στους κήπους τους, ο επίμονος, αστικός και ικανότατος κηπουρός Άντυ Παξινός, έγινε φίλος μου στο facebook. Μέσα από τις δημοσιεύσεις του στο bostanistas με προκάλεσε και προσκάλεσε να φυτέψω σε σακούλες στο μπαλκόνι μου, στο μπαλκόνι δηλαδή μιας τυπικής αστικής πολυκατοικίας στο Χαλάνδρι.

Ετσι λοιπόν βρήκα σε φυτώριο ειδικό σάκο με πορτάκι χαμηλά, σημείο περισυλλογής πατατών, μετά από 10 - 15 εβδομάδες όπως μου είπαν οι αρμόδιοι, καθώς και ειδικό φυλλάδιο που μου έδειχνε τον τρόπο. Εκτός από τον καφέ, ολοστρόγγυλο σάκο με το πορτάκι, ζαλώθηκα χώμα ειδικό για οπωρολαχανικά, χαλίκια από άργιλο για τον πάτο της σακούλας ώστε να στραγγίζουν τα νερά, αλλά και άλλη μια πράσινη, αυτή τη φορά, σακούλα με κοκοφοίνικα, ειδική λέει, για ντοματούλες. Κι επειδή ως χαρακτήρας είμαι πληθωρική, αγόρασα κι άλλον έναν σάκο, επίσης πράσινο, για να φυτέψω μαρούλια και φρέσκα κρεμμυδάκια. Οι αγορές μου ολοκληρώθηκαν με ένα βιολογικό λίπασμα.

Πολύτιμη σ' αυτή μου την προσπάθεια ήταν η συμβολή της καλής μου φίλης και κουμπάρας Αναστασίας, η οποία με προμήθευσε με πέντε παλιές πατάτες που είχαν βγάλει ρίζες γύρω - γύρω και με μικρούτσικα φυτά από ντοματούλες Σαντορίνης.

Οι πατάτες
Ακολουθώντας πιστά το “προσπέκτους” έβαλα στον καφέ σάκο μια στρώση άργιλο και περίπου δέκα εκατοστά χώμα. Ακούμπησα επάνω τις πατάτες και τις σκέπασα με 3 - 4 εκατοστά επιπλέον χώμα.

Όταν, μετά από 15 περίπου ημέρες, βγήκαν τα φυτά πρόσθεσα άλλα 3 - 4 εκατοστά χώμα σκεπάζοντας τον τρυφερό, λεπτό κορμό μέχρι τα φυλλαράκια. Επανέλαβα την ίδια διαδικασία άλλη μια φορά μετά από 10 ημέρες.

Έτσι έφτασα 10 περίπου εκατοστά από το χείλος του σάκου. Το φύτεμα ξεκίνησε γύρω στις 20 Απριλίου.

Πήρα τις πατατούλες μου - όχι από το πορτάκι του σάκου αλλά αφού έχυσα όλο το χώμα στο μπαλκόνι μου - στις 17 Ιουλίου. Τις μετέφερα στη Σύμη και τις απόλαυσα με αυγά στο μπαλκόνι μου. Ήταν περίπου ένα κιλό. Μια τηγανιά.

Τα μαρουλάκια και τα φρέσκα κρεμμύδια
Εδώ τα πράγματα ήταν πολύ εύκολα.

Ακολουθώντας πιστά τις οδηγίες του Άντυ Παξινού, στον πράσινο σάκο έβαλα άργιλο - για το στράγγισμα του νερού - τρία-τέσσερα εκατοστά χώμα και άγρια χόρτα, χόρτα που βρήκα σε ένα οικοπεδάκι δίπλα μου στο Χαλάνδρι και στις άκρες του δρόμου, δεξιά και αριστερά από την άσφαλτο, καθώς και φύλλα από τον κισσό μου. Στη συνέχεια χώμα και πάνω-πάνω τα μαρούλια και τους βολβούς από τα κρεμμυδάκια.

Το αποτέλεσμα; Τέλειο! Φάγαμε όμορφα, τρυφερά μαρουλάκια τέλη Μαΐου. Παρόλα αυτά δεν είμαι σίγουρη ότι έκανα καλά που φύτεψα στον ίδιο σάκο τα κρεμμύδια. Τα μισά από αυτά σάπισαν.
Ίσως έφταιξε το πότισμα. Ισως τα κρεμμυδάκια δεν χρειάζονται καθημερινό πότισμα όπως τα μαρούλια.

Πάντως το γεγονός ότι τα μαρούλια βγήκαν και ξαναβγήκαν θεωρήθηκε μεγάλη επιτυχία.

Οι ντοματούλες
Ο σάκος με τον κοκοφοίνικα έσκισε. Οι ντοματούλες άρχισαν να ξεπετάγονται η μία μετά την άλλη από τις 10 Ιουνίου και μετά. Πεντανόστιμες, μοσχομυριστές, με λίγο περισσότερο χοντρή φλούδα απ' όσο θα ήθελα. Αλλά εντάξει. Ας μην υπερβάλουμε!

Θεωρώ ότι, επειδή είμαι καλοπροαίρετη και τυχερή, όλα μου πήγαν καλά. Ας όψεται και ο Άντυ. Πάντως  μαρουλάκια φάγαμε και ντοματούλες και φρέσκο κρεμμυδάκι και μια τηγανιά πατάτες.
Πόσο στοίχισαν; Εντάξει! Θα αποσβέσω του χρόνου!