Τραπέζι: η γιορτή της διαιώνισης

του Περικλή Λάσκαρι 3 Οκτωβρίου 2013 • Wiki • οικογενειακό τραπέζι, τραπέζι

Σε μια εποχή που η εξομοιoποιητική των πάντων διαδικασία συντελείται καθημερινά, είναι ορισμένοι συμβολισμοί οικογενειακής ενότητας που χαροπαλεύουν. Μαζί τους και το οικογενειακό τραπέζι με τη θαλπωρή και την ασφάλεια που δημιουργεί η ύπαρξή του.

Δεν πίστευα, λοιπόν, ποτέ ότι το καθημερινό τραπέζι είναι μια αναπνοή που μόνο με τα χρόνια καταλαβαίνεις την ύπαρξή της. Μια αναπνοή ανεπαίσθητη, νομοτελειακή, αργή, ανατριχιαστκά αθόρυβη που τα στάδιά της μόνο από τις οικογενειακές φωτογραφίες μπορείς να παρακολουθήσεις.

Μια αναπνοή, που στην εισπνοή το τραπέζι μεγαλώνει γεμίζοντας τα πνευμόνια με άρωμα γλυκού και στην εκπνοή αφήνει μια γεύση πικραμύγδαλου. Αλλά ακούγεται κι όταν ανοίγει το τραπέζι. Κάνει έναν ήχο χαδιού. Αλλά κάνει και έναν κρότο όταν μικραίνει, σαν να πέφτει το καπάκι του πιάνου απότομα πάνω στα πλήκτρα. Την άκουσα συχνά αυτήν την «αναπνοή».

Οταν πρωτοκάθισα στο τραπέζι ήμασταν 5, μετά γίναμε 6, μετά 5, μετά 3, μετά 4, μετά 5, μετά 6 πάλι, μετά 5, μετά 4, μετά 1, μετά εποχιακά πάλι 3. Η διαπίστωση αυτή θα μπορούσε να πει κανείς οτι ενέχει στοιχεία θλίψης - και όμως δεν έχει. Είναι το διάγραμμα χαράς και λύπης, είναι η επιτομή της ιστορίας της ζωής μας, είναι τα κεφάλαια που χωρίζουν το βιβλίο μας, τόσο σημαντικά για τη σωστή εξιστόρησή μας.

Είναι ένα κέντρισμα προς τα εμπρός - έστω και μια μόνο αύξηση, αν σημειωθεί, αξίζει. Είναι σαν τη μυρωδιά του αγέρα του αποβροχάρη μετά την τελευταία ξηρασία που προαναγγέλει τη βλάστηση.

Μόνο που δεν έχουμε μάθει να την γιορτάζουμε. Σβήνουμε κεριά στα γενέθλια συμβολικά, αλλά δεν γιορτάζουμε με κάποιον τρόπο την καταπληκτική γιορτή της διαιώνισης. Ένα τραγούδι, μια μουσική, ένας χορός θα μπορούσε να είναι η κατάθεση ονείρων για αυτή την εισπνοή.

Ποιος δεν έχει όνειρα γι' αυτόν τον καινούργιο ερχομό στο τραπέζι; Είτε αυτό είναι παιδί, είτε είναι κόρη - νύφη, ή γιος - γαμπρός, ή σύντροφος. Η λαογραφία μας είναι γεμάτη· με τη σοφία της ξέρει να μας προστατεύει γιορτάζοντας ακόμη κι από τους ανεπιθύμητους ερχομούς.

Οι ιδέες ειναι πολλές. Την ωδή στη χαρά την έχουμε, τη λατρεία της μας μένει να αποκτήσουμε. Και αν την αποκτήσουμε, αυτή θα βρει τον τρόπο να υμνήσει τον εαυτό της.