Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Οι λόγοι για τους οποίους αποφάσισα να φτιάξω ένα μποστανάκι στο κτήμα μας, στο Milias Camps Village στον Παρνασσό, ήταν πολλοί κι διάφοροι. Κατ' αρχάς με παρέσυρε το ρεύμα: όλοι πειραματίζονται με λαχανόκηπους σήμερα. Ειδικά οι άνεργοι που ψάχνουν απεγνωσμένα μια απασχόληση. Το σκάψιμο, άλλωστε, είναι γνωστό φυσικό αγχολυτικό και προσφέρει τέλεια εκτόνωση.

Ένας άλλος λόγος ήταν η αποτυχία μου ως αγρότισσα μπαλκονιού στο Χαλάνδρι. Ενώ τα πήγα μια χαρά με τις ντοματούλες Σαντορίνης και τα μαρουλάκια μου το καλοκαίρι, τώρα, που τα αντικατέστησα με τρία μπρόκολα και τρία κουνουπίδια, απέτυχα παταγωδώς. Παρόλο που έχουν περάσει δύο μήνες από τότε που τα έβαλα, δεν υπάρχει στα φυτά η παραμικρή υπόνοια λαχανικού. Μόνο φύλλα. Κι αυτά, πριν τρεις ημέρες, φαγώθηκαν από κάτι τεράστια πράσινα σκουλίκια.

Στη συνέχεια η πρόκληση. Οι φίλοι μου στο φυτώριο Αμαδρυάς γέλασαν όταν τους είπαν την ιδέα μου. «Τι; Εσύ θα πας να σκάψεις και να φυτέψεις; Είναι σκληρή δουλειά» μου είπαν υποτιμώντας το πείσμα μου. Έτσι, όταν λύθηκαν κάποια πρακτικά προβλήματα που είχαμε με το νερό και μετά την παρότρυνση του αγαπημένου μου συζύγου «γιατί παιδεύεσαι σε ένα μπαλκονάκι 2 επί 3 ενώ έχουμε τόσα στρέμματα στον Παρνασσό;», το πήρα απόφαση.

Ξεκίνησα με ασκήσεις επί χάρτου. Αφού ζωγράφισα το μποστάνι μου, με τη ζωγραφιά μου ανά χείρας πήγα στο φυτώριο.

Γέμισα το αυτοκίνητο με μπρόκολα, κουνουπίδια, λάχανα, αγκινάρες, καρότα, ραπανάκια, σπανάκι, παντζάρια, μυρώνια, μαρούλια, μαϊντανό, σέλινο, άνιθο, βολβούς για φρέσκα κρεμμυδάκια, ένα σκόρδο, λουίζα, μέντα, στέβια, δυόσμο, κολίανδρο και δενδρολίβανα αλλά και καλό χώμα για οπωρολαχανικά, βιολογικό λίπασμα και τσάπες. Πριν φύγω πήρα συγκεκριμένες πληροφορίες του τύπου “οι αγκινάρες, τα μπρόκολα και τα λάχανα να απέχουν 40 εκατοστά το ένα από το άλλο, τα μαρουλάκια 20, στις τέσερεις γωνίες να μπουν τα δενδρολίβανα, με ντελικάτες κινήσεις να ξεχωρίσεις τις φύτρες από τα καρότα, τα σπανάκια και τα ραπανάκια, μπήξε με το δάχτυλο τους βολβούς από τα φρέσκα κρεμμυδάκια” κλπ.

Φθάνοντας στη Γραβιά, όπου βρίσκεται το κτήμα, πέρασα από τον γκουρού μου, τον Κώστα, που μαζί με την γυναίκα του, την Έφη, έχουν βιολογικές καλλιέργειες και ένα κατάστημα απ' όπου πουλάνε δικά τους καλούδια αλλά και άλλων μικρών παραγωγών. Οταν του ζήτησα τη φρέζα του για να φρεζάρω τον 8 x 9 μέτρα περιφραγμένο χώρο, ο οποίος θα μετατρεπόταν σε μποστάνι, ο Κώστας μου είπε: «Εγώ θα έρθω να σου το σκάψω. Θέλω να το κάνω “τζάμι”». Έπειτα από την καθοριστική επέμβαση του Κώστα με την φρέζα, κι ένα εικοσιτετράωρο που αφήσαμε το φρεσκοσκαμμένο χώμα να αναπνεύσει, το ίσιωσα με την τσουγκράνα και έριξα από πάνω τους σάκους με το εμπλουτισμένο χώμα.

Μου πήρε έξι ώρες να τα φυτέψω, με τη βοήθεια, μάλιστα, του φίλου μου, του Βασίλη. Το μποστάνι μου έγινε κούκλα, εγώ όμως ήμουν σαν να έχω φάει πολύ ξύλο. Τότε πήρα άλλη μια απόφαση: να αρχίσω να γυμνάζομαι, ώστε να μπορώ να ανταπεξέρχομαι στις αγροτικές μου υποχρεώσεις.

Το επόμενο Σαββατοκύριακο, που επέστρεψα, δεν είδα καμιά τρομακτική αλλαγή. Μόνο βεβαιώθηκα ότι έχουν “πιάσει” όλα. Τότε μπήκε και το ποτιστικό. Απλώσαμε με τον Τζώρτζη και τις πολύτιμες συμβουλές του φίλου μας, του Στέλιου, τους σωλήνες ανάμεσα από τα φυτά και το βάλαμε να ποτίζει τρεις φορές την εβδομάδα, αφού είδαμε και αποείδαμε από τη Μητέρα Φύση, που δεν έλεγε να βρέξει Οκτώβριο μήνα.

Την δεύτερη εβδομάδα τα φρέσκα κρεμμυδάκια έκαναν δυναμική εμφάνιση κι άλλαξαν την εικόνα του μποστανιού. Έριξα γύρω-γύρω από κάθε φυτό βιολογικό λίπασμα και περιμετρικά του περιφραγμένου χώρου στάχτη για να μη πάνε τα σαλιγκάρια. Έτσι μου είπαν.

Την τρίτη εβδομάδα έσκαψα ανάμεσα από τα φυτά για να εξολοθρεύσω τα διάφορα άσχετα χορταράκια.

Το Σαβατοκύριακο που μας πέρασε το καινούριο μου “μωρό” έγινε ενός μηνός. Η ανάπτυξή του είναι υπέροχη και πολύ συγκινητική. Εσκαψα και πάλι λίγο και διόρθωσα το ποτιστικό, όπου χρειαζόταν, μια που η καλοκαιρία συνεχίζεται και αντί να βρεχόμαστε από βροχή, βουτάμε ακόμα στη θάλασσα.

Η ανυπομονησία μου έχει “χτυπήσει κόκκινο” αλλά ο Κώστας λέει ότι πρέπει να κάνω υπομονή τρεις γεμάτους μήνες. Για να δούμε...