Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Πέρασα δέκα μέρες στην Ιαπωνία και θα σας μιλήσω για φαγητά και άλλες απίθανες εμπειρίες που έζησα στην παράξενη και απόμακρη αυτή χώρα. Τα φαγητά που τρώγαμε κάθε μέρα - σε εστιατόρια και σπίτια - λίγη σχέση έχουν με τα σούσι και σασίμι των γιαπωνέζικων εστιατορίων. Τέτοια σερβίρονται σε μερικά ειδικά μέρη και βέβαια γύρω στο Tsukiji, την εντυπωσιακή ψαραγορά του Τόκυο.

Σε γενικές γραμμές τα γεύματα που δοκιμάσαμε ήταν πολύ πιο ενδιαφέροντα στην όψη παρά στη γεύση. Στο ryokan, το παραδοσιακό πανδοχείο όπου μείναμε αρχικά, στα βουνά του Kamikawa-machi, βόρεια του Τόκυο, τα πρωινά και τα άλλα γεύματα που μας έφερναν σου έκοβαν κυριολεκτικά την ανάσα μόλις τα έβλεπες. Οι συνδυασμοί των μοναδικών κεραμικών, σε διάφορα σχήματα, τα χρώματα, τα εποχιακά φύλλα, τα κλαδιά και τα λουλούδια που στόλιζαν τις μπουκίτσες στις γαβάθες και τα πιατάκια ήταν απίθανης ομορφιάς! Όταν τα έτρωγες όμως οι γεύσεις ήταν ακαθόριστες, όχι άσχημες αλλά ούτε εξαιρετικές. Ξεχώριζαν κυρίως οι σούπες miso και το υπέροχο Γιαπωνέζικο ρύζι. Το ρύζι που έφαγα εκεί, αν και νερόβραστο, ήταν από τα εκλεκτότερα πράγματα που έχω δοκιμάσει ποτέ.

Κονσέρβες ‘παραδοσιακές’

Το πανδοχείο μας είχε μια μικρούτσικη κουζίνα, δίπλα στην είσοδο, και προσπαθούσα να καταλάβω πώς ήταν δυνατό κάθε μέρα να ετοιμάζουν τα τόσα πολλά διαφορετικά φαγητά - μπουκιές που μας πρόσφεραν. Το μυστήριο λύθηκε μερικές μέρες αργότερα, όταν βρεθήκαμε σε ένα από τα πολλά Izakaya, τα μπαρ-εστιατόρια στο διάσημο Piss-Alley (ή Κατουρόστενο) στο Τόκυο (περισσότερα γι τα Izakaya, αργότερα). Οπως κατάλαβα βλέποντας την ανοιχτή ‘κουζίνα’, τα μαρινάτα λαχανικά, τα τουρσί, τα ψαρικά κι όλες σχεδόν οι σάλτσες που μας σερβίριζαν στο ryokan βγαίναν από σακκούλες, σκαφάκια και κουτάκια, ήταν δηλαδή κονσέρβες κάθε λογής, που απλά τα σερβίριζαν και τα στόλιζαν, ομολογουμένως με ξεχωριστό τρόπο.

Μια - δυο φορές μόνο δοκιμάσαμε φρεσκοκομμένα χορταρικά, φετάκια ψάρι και κρέας, που μας τα φέραν πάνω σε μια πλάκα, ωμά, για να τα ‘μαγειρέψουμε’ βουτώντας τα σε σάλτσα που σιγόβραζε πάνω σε μικρό μαγκάλι, μέσα σε ένα εξαίσιο κεραμικό μπολ. Το ρύζι ήταν βέβαια πάντα φρεσκομαγειρεμένο στον ατμό, με κόκκους ημιδιάφανους και τρυφερούς, καμιά σχέση με τα κολλώδη ρύζια που σερβίρονται στα ασιατικά μαγαζιά εδώ ή στην Αμερική.

Για καλή μας τύχη, όπως συνειδητοποίησα αργότερα, το δικό μας ryokan, αν και σούπερ παραδοσιακό στα δωμάτια, όπου καλούμαστε να κοιμηθούμε στρωματσάδα στο πάτωμα, είχε κανονικό τραπέζι και καρέκλες. Στα παραδοσιακά γιαπωνέζικα εστιατόρια η κάθε παρέα τρώει σε χωριστό δωμάτιο, ποτέ μαζί με άλλους. Οι συνδαιτημόνες βγάζουν τα παπούτσια τους προτού να μπούν στο δωμάτιο που τους έχει οριστεί - τα παπούτσια βγαίνουν παντού, ακόμα και σε μερικά μαγαζιά. Και στα γνήσια εστιατόρια δεν υπάρχουν καρέκλες, απλά ένα χαμηλότατο τραπέζι - σοφράς, και όλοι κάθονται κατάχαμα, πάνω σε λεπτό μαξιλάρι. Αν έχετε πρόβλημα με τα γόνατα ή τη μέση σας, ο παραδοσιακός τρόπος ζωής της Ιαπωνίας δεν είναι για σας...

Θαύματα τεχνολογίας!

Από την άλλη θα απολαύσετε σίγουρα, όταν καταφέρετε να αποκρυπτογραφήσετε πώς ακριβώς λειτουργούν, τις απίθανες ηλεκτρονικές τουαλέτες! Τα θαύματα αυτά της ιαπωνικής τεχνολογίας έχουν καπάκια που ανοίγουν αυτόματα όταν πλησιάζετε, κουλούρα θερμαινόμενη, που προσαρμόζεται και θυμάται τη θερμοκρασία των δικών σας οπιθίων και σας δίνεται επιλογή για κάπου τέσσερις διαφορετικούς τρόπους πλυσίματος των ανδρικών και γυναικείων απόκρυφων, με ή χωρίς μουσική - δεν σας κάνω πλάκα, υπάρχει και αυτή η επιλογή! Τέτοιες τουαλέτες υπάρχουν παντού, ακόμα και σε δημόσια μέρη - εστιατόρια και μαγαζιά. Και βεβαίως, όταν το πλύσιμο ολοκληρωθεί, πατάτε το ειδικό κουμπί για να κυκλοφορήσει θερμός αέρας, όσο ακριβώς ζεστό τον επιθυμείτε, που θα σας στεγνώσει απόλυτα!

Αν σκέφτεστε να πάτε στην Ιαπωνία, φροντίστε να ενημερωθείτε και να κάνετε ειδικό φροντιστήριο σχετικά με τις τουαλέτες, γιατί εγώ έχασα πολύτιμο χρόνο στην αρχή, αγωνιωδώς προσπαθώντας για ώρες να καταλάβω πώς απλά τραβάς το καζανάκι, μια και όλες οι οδηγίες ήταν μόνο στα γιαπωνέζικα. Το πρώτο μου βράδυ στο πανδοχείο, όταν έφτασα καταταλαιπωρημένη για να κοιμηθώ - μετά από 20 ώρες ταξίδι και άλλες δέκα-δώδεκα ώρες να τριγυρίζω στην περιοχή - τα εικονίδια της τουαλέτας φαντάζαν αλλόκοτα και φοβιστικά και τρόμαξα να βγάλω κάποια άκρη...

(έπεται συνέχεια)