Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Το 1911 εκδόθηκε στην Αγγλία ένα βιβλίο με τίτλο An artist in Corfu. Η συγγραφέας, Σόφη Άτκινσον, είχε φιλοξενηθεί για 2-3 ανοιξιάτικους μήνες στο σπίτι που είναι τώρα δικό μου και περιλαμβάνει μερικές έγχρωμες εικόνες από ακουαρέλες που ζωγράφισε η ίδια. Μιλάει για τις ευχάριστες ώρες που περνούσαν στην «αυλή», όπως τη λέει, τον κήπο τον περιφραγμένο μ’ έναν ψηλό στέρεο τοίχο (ήδη 40 χρόνων τότε) που σίγουρα είχε χτιστεί για λόγους ασφάλειας, εφόσον το αγροτικό αυτό αρχοντικό ήταν απομονωμένο στην εξοχή.

Στη ζωγραφική δείχνει τον τοίχο σοβατισμένο και βαμμένο με την ώχρα του σπιτιού. Όταν εγώ τον είδα για πρώτη φορά, πριν περίπου σαράντα χρόνια, οι πέτρες της κατασκευής του ήταν γυμνές και έτσι τον διατήρησα, συμπληρώνοντας απλώς τα μέρη που είχαν φύγει πέτρες.

Τον τοίχο σήμερα θεωρώ μέρος αναπόσπαστο του κλειστού κήπου μου, του hortus conclusus, που σαν έννοια τον Μεσαίωνα είχε ιδιαίτερη φιλοσοφική και θρησκευτική μεταφορική σημασία, ως το προστατευμένο μέρος της ψυχής όπου καλλιεργείται ό,τι καλό και όμορφο.

Εκτός από τα αναρριχητικά φυτά, με τα οποία τον έχω κοσμήσει, έχει ιδίως τον χειμώνα και την άνοιξη και τα δικά του αυτοφυή στολίδια, τα βρύα και τις φτέρες - ιδιαίτερα το σκορπίδι

αλλά και λουλούδια στις σχισμάδες, όπως τους μενεξέδες και τα κυκλάμινα.

Στην κορυφή του που την βλέπει ο ήλιος, τώρα ανθίζουν μαργαρίτες, άγρια γεράνια και άστρα της Βηθλεέμ.

Στο εσωτερικό της βόρειας μεριάς του τοίχου έχω κάνει κάτι που δεν το συνηθίζουμε στην Ελλάδα. Έχω τραινάρει δύο μηλιές (μπολιασμένες σε ρίζα νάνο γιατί δεν πρέπει να γίνουν μεγάλες) που κλαδεύουμε κάθε χρόνο ώστε να μεγαλώνουν παράλληλα με την επιφάνεια του τοίχου. Η μέθοδος λέγεται espalier (Σε αυλές της Κόρδοβας βλέπεις εντυπωσιακές πορτοκαλιές και νεραντζιές απλωμένες και σε τοίχους σπιτιών).

Τα μήλα τους δεν έχουν σπουδαία γεύση, αλλά και αυτά και οι ανθοί τους είναι χαρά οφθαλμών.

Στο εσωτερικό της δυτικής πλευράς έχει τις Μπάνξιες και άλλες δύο αναρριχώμενες τριανταφυλλιές ντόπιες. Απ’ την άλλη μεριά της καγκελόπορτας είναι η παλιά γλυσίνα, που ήδη υπήρχε εκεί από την εποχή της ακουαρέλας. Τώρα έχει κάνει πολλούς κορμούς και αν την αφήναμε θα είχε καταλάβει (και εξοντώσει) όλον τον κήπο. Την περιορίζουμε στην πέργκολα.

Στο εσωτερικό της νότιας πλευράς είναι στερεωμένο το πλουμπάγο... το παλιό ξεθωριασμένο γαλάζιο από τη μια μεριά και το νέο έντονο γαλάζιο από την άλλη. Το κατακαλόκαιρο είναι το μόνο χρώμα σ’ αυτή τη μεριά του κλειστού κήπου. Στο εξωτερικό είναι διάφορες τριανταφυλλιές, ιδίως οι δύο chinensis, που έχουν θεριέψει και αναγκαζόμαστε να τις περιορίζουμε συνέχεια.

Ο τοίχος μας ζει. Δεν είναι απλώς κάτι που περικλείει το κήπο... είναι μέρος του κήπου.