Τι με συγκίνησε, τι με συγκινεί
Η ευσυγκινησία είναι γνώρισμα μιας ηλικίας ή μήπως εκδηλώνεται όταν δέχεσαι την επήρεια μιας σπάνιας φορτισμένης στιγμής; Μιας στιγμής που δεν αναγνωρίζεται αμέσως σαν σπάνια και ψάχνεις το αίτιο μέσα στην μνήμη και σκάβεις, σκάβεις μέσα της, με τα χέρια και δεν πιάνεις τίποτα απτό, αλλά άυλα ίχνη ομορφιάς που πέρασαν, σαν εικόνες βιωμένες σε ανέμελα χρόνια, γεμάτες αρχοντοσύνη. Μιας αρχοντοσύνης όχι ταξικής αλλά αισθητικής, γεμάτη ταξίδια που μετέφεραν με την επιστροφή τους, εκλεπτυσμούς και ευαισθησίες συνυφασμένες με γνώση και αφομοιωμένη μόρφωση.
Είναι χαζό να παραδεχτώ ότι συγκινήθηκα βλέποντας έναν κήπο που δεν παρουσίαζε τίποτα, μα τίποτα, παρά μόνο τη φύση του. Που δοκίμασα να φωτογραφίσω γωνιές του και απέτυχα οικτρά, γιατί ποτέ δεν φωτογραφίζεται η αύρα αλλά μόνο η χρυσόσκονή της. Μια χρυσόσκονη όμως που κολλά επάνω σου και δεν φεύγει, ούτε όταν την τινάζεις από τα όνειρά σου.
Μες από το βάθος των καλών καιρών οι αγάπες μας, πικρά μας χαιρετάνε, έλεγε ο Καρυωτάκης, κι αυτός ο κήπος ήρθε από εκεί. Από τους καλούς καιρούς και μας χαιρέτησε με αγάπη. Αγάπη δοσμένη παντού από την Καλή Δοξιάδη που τα φυτά την ανταποδίδουν όταν της ανθίζουν. Ένας κήπος της Εδέμ, που διδάσκει την ομορφιά του απλού και φυσικού, αυτού του απλού και φυσικού, που σε κάνει να μην βλέπεις ότι σου δείχνει αλλά αυτό που θα σου προσφέρει σε λίγο, με λίγη γλυκιά αναμονή. Η συνέχιση της ζωής με όμορφες στιγμές. Το φρέσκο βλαστάρι, το πράσινο μπουμπούκι της κερκυραϊκής άνοιξης που θα φέρει το χρώμα στην συνέχιση της ζωής.
Ήταν μεγάλο Σάββατο που πήγα κι ήταν Πάσχα, ήταν η γιορτή στην εποχή της. Ο κήπος δεν συμμετείχε στο εθιμοτυπικό πένθος των ημερών, σαν τα μωβ αφύσικα φώτα του Λιστόν, εξέφραζε ταπεινά το δικό του πένθος για τον δημιουργό και είχε μωβ λουλούδια, τα μωβ λουλούδια της κερκυραϊκής φύσης που δεν τα επεδείκνυε αλλά απλά τα υιοθετούσε. Μεγάλο πράγμα για την αισθητική, να εντάσσεται κάτι στον χώρο, συνάμα με την εποχή του και την καταγωγή του, ακυρώνοντας το κιτς. Δίνει απάντηση στο αιώνιο ερώτημα αν τελικά ο διάκοσμος είναι μια αναγκαιότητα ή μια πολυτέλεια...
Τελικά είναι πώς εκλαμβάνεται από τον καθένα μας η έννοια της ομορφιάς. Για μένα είναι ένα περιχαρακωμένο νησί φωτός και ντροπαλού χρώματος ο κήπος της Καλής, γεμάτος μυστικά περάσματα πυγολαμπίδων. Είναι ο κήπος που καταφέρνει να σε κάνει να ακούς τις μικροσκοπικές κινήσεις των χορδών, που κάνουν τα μαύρα βότσαλα όταν αφηγούνται το κάθε σου βήμα. Είναι η στιγμή που ο βηματισμός γίνεται απόκοσμη μουσική και η ύπαρξή σου ανεβαίνει.
Είναι η στιγμή που ο κήπος μετουσιώνεται σε κάτι που πάντα πόθησες και δεν σου δόθηκε η δυνατότητα να ζήσεις. Είναι η πλατωνική αίσθηση του ωραίου... Ένας “Επικούρειος κήπος” που εξηγεί με ευγένεια ότι η ηδονή που δίνει η ομορφιά είναι ηθικά θεμιτή και πρέπει να την ζητάμε, γιατί διασφαλίζει την κορυφαία ηδονική κατάστασή μας, που δεν είναι άλλη από μια ηρεμία μέσα στην ψυχή μας.
Είναι το ποθούμενο όταν σκαλίζεις...