Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Πέρυσι έγραψα για μια "καυκαλήθρα μόνη", φέτος όμως ο σχέση μας πέρασε σε άλλο επίπεδο. Αλλά ας εξηγηθώ.

Η φετινή πρώιμη και στεγνή άνοιξη του Φεβρουαρίου – Μαρτίου, με εμπόδισε να βρω τις καυκαλήθρες στα γνωστά πεζοπορικά δρομολόγιά μου. Χωρίς νερά δεν μεγάλωσαν αρκετά να ξεχωρίσουν από τα άλλα ζιζάνια που συμβιώνει ανάμεσά τους. Τον βροχερό Απρίλιο, όμως, τις βρήκα, αλλά ήταν σε προχωρημένη ανθοφορία. Πάνω από τα λιγοστά φυλλαράκια που αναπτύχθηκαν, ξεπρόβαλε ένα βλαστάρι με μια ταξιανθία λευκών λουλουδιών πάνω του. Ξαφνικά το ασπροφορεμένο τους κεφάλι ήταν παντού, στην άκρη των μονοπατιών του Πηλίου, δίπλα στη θάλασσα, σε πλαγιές, σε λιβάδια!

Τις επόμενες ημέρες, σε μια εκδρομή στο Νότιο Πήλιο, τα λουλούδια τους δεν τις άφηναν να μου κρυφτούν. Κατεβαίνοντας προς Αθήνα, σε μια στάση που έκανα στις Θερμοπύλες, να τες πάλι δίπλα στις θερμές πηγές. Προχτές διασχίζοντας το θεσσαλικό κάμπο, όπου κι αν περνούσα, τα άσπρα λουλούδια της έκαναν ντουέτο με τις κατακόκκινες παπαρούνες. Ένα τόσο διαδεδομένο φυτό είναι πια για μένα από τα χαρακτηριστικά της άνοιξης.

Την αμαρτία μου βέβαια θα την πω. Τα δοκίμασα αυτά τα λουλούδια και είναι νοστιμότατα. Έχουν συμπυκνωμένο το άρωμα και τη σπιρτάδα της καυκαλήθρας. Πιστεύω ότι ταιριάζουν τέλεια σε όλες τις πράσινες σαλάτες. Αν τα βρείτε κι εσείς, μη διστάσετε. Ναι, η άνοιξη τρώγεται!