Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Καταλαβαίνει κανείς πώς προέκυψε το παραμύθι για τη χήνα που κάνει τα χρυσά αυγά. Μπορεί να μην είναι χρυσά, αλλά είναι πολύ ιδιαίτερα και όχι μόνο λόγω μεγέθους. Είναι αυγά με... υπόσταση. Τελευταία είχαν έρθει στην αντίληψή μου από μια αναφορά της φίλης και συμποστανίστα Αγλαΐας στο facebook. Θαύμασα και απόρησα πώς είναι δυνατόν να έχω φτάσει σ’ αυτήν την ηλικία και να έχω ζήσει τόσα χρόνια στην εξοχή χωρίς να έχω δει ή γευτεί αυγό της χήνας. Βρήκα δικαιολογία ότι δεν έχει πολλές χήνες η Ελλάδα και ξένοιασα.

Προχτές όμως, κάνοντας τη συνηθισμένη μου βόλτα στη δημοτική αγορά της Κέρκυρας, σταμάτησα να κουβεντιάσω με μια σοφή αγρότισσα που μ’ έχει μάθει ένα σωρό πράγματα. Διάλεξα μερικά μάτσα φρεσκοκομμένο μυρωδάτο χαμομήλι και, όσο περίμενα να το ζυγίσει και να το πακετάρει, χάζευα τα υπόλοιπα καλάθια της. «Α!» είπα εντυπωσιασμένη, όταν τα είδα κουρνιασμένα στο σανό του καλαθιού, μεγάλα, υποβλητικά και ελκυστικά, έμοιαζαν να εκπέμπουν ένα υπόλευκο θαμπό φως. «Τι είναι αυτά;». Καθόμουνα και τα χάζευα, ενώ η φίλη μου εξηγούσε ότι οι χήνες γεννάνε μόνο για μια σύντομη περίοδο μερικών εβδομάδων τον χρόνο τώρα, την άνοιξη - τα αυγά τους είναι εποχική λιχουδιά. Κι άλλος λόγος που τα κάνει σπάνια κι ιδιαίτερα... χρυσά.

Περιττό να σας πω ότι αγόρασα μερικά επιτόπου, μαζί με μερικά αυγά πάπιας απ' το διπλανό καλάθι, ιδιαίτερα κι αυτά αλλά έχαναν πολύ από την άμεση σύγκριση. Στο σπίτι άνοιξα τα κιτάπια (και το ίντερνετ) και μελέτησα το θέμα. Έμαθα ότι ένα αυγό χήνας έχει τρεις φορές το μέγεθος και την διατροφική αξία του αυγού της κότας  και πολύ περισσότερες βιταμίνες και «καλή» χοληστερίνη. Το τσόφλι είναι πολύ πιο σκληρό και σπάζοντάς το πρέπει να προσέχει κανείς μη το διαλύσει. Ο κρόκος του είναι πιο πηκτός και χυλώδης και η αναλογία κρόκου και ασπραδιού είναι τρία προς ένα. Αυτό το διαπίστωσα και αργότερα όταν είδα ότι το αυγό μάτι είχε απλώς ένα άσπρο περιθώριο γύρω από τον μεγάλο πορτοκαλί κύκλο του κρόκου.

Μαζί με δύο φίλους κάναμε χτες μια πρόχειρη γευσιγνωσία. Τηγάνισα τρία από κάθε είδος και τα φάγαμε με πατάτες τηγανητές. Της πάπιας άρεσαν και στους τρεις αλλά μόνο οι δύο ενθουσιάστηκαν. Συμφωνήσαμε ότι ήταν ιδιαίτερα νόστιμα αλλά ο τρίτος είπε ότι δεν νομίζει ότι είναι πιο νόστιμα από φρέσκα χωριάτικα της κότας. Ένα ωραίο σχόλιο ήταν ότι έχουν τη γεύση που είχαν κάποτε τα αυγά της κότας. Τα φάγαμε πρώτα και ίσως αν δεν είχε ακολουθήσει η πολύ πιο έντονη εμπειρία της χήνας θα είχαμε κάνει πιο ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις.

Γιατί της χήνας οι ίδιοι δύο τα βρήκαμε πραγματικά εξαίσια. Ο κρεμώδης κρόκος με το έντονο χρώμα είχε γεύση γλυκιά και με βάθος… συγκεντρωμένη. Συμφωνήσαμε ότι είναι μια εμπειρία που πρέπει οπωσδήποτε να επαναλάβουμε, με παραλλαγές στον τρόπο μαγειρέματος. Ο τρίτος ήταν μάλλον αρνητικός, ως πιο ευαίσθητος και, υποψιάζομαι, λίγο σιχασιάρης. Αυτό που εμείς χαρακτηρίσαμε «συγκεντρωμένη γεύση» αυτός το είπε «έντονη αυγουλίλα.» Και οι τρεις συμφωνήσαμε ότι και τα δύο είναι πολύ πιο χορταστικά από τα αυγά της κότας και όχι μόνο λόγω μεγέθους, αν και ο τρίτος τελικά άλλαξε το «χορταστικά» και το έκανε «βαριά».

Την επομένη, ο «τρίτος» μου τηλεφώνησε να μου πει ότι όλη νύχτα αισθανόταν φούσκωμα, βαρυστομαχιά και αναγούλα. Έτρεξα στο google και μελέτησα το θέμα. «Μήπως έχεις αλλεργία στις σουλφαμίδες ή το θειάφι;» τον ρώτησα. Η απάντησή του ήταν καταφατική και το πρόβλημα είχε λυθεί. Οι άνθρωποι μ’ αυτή την ευαισθησία δεν πρέπει να τρώνε αυγά χήνας ή πάπιας.

Εγώ εν τω μεταξύ ετοιμάζομαι να εκδράμω στην αγορά. Αν βρv κι άλλα, θα τα μαγειρέψω με τη μέθοδο που οι Ισπανοί λένε huevos revueltos, δηλαδή “scrambled” χωρίς πρώτα να χτυπηθούν και σερβιρισμένα πολύ νωπά και ζουμερά. Αλλιώς, θα τα τηγανίσω σε «φωλιές» φρέσκιας σάλτσας ντομάτας ή καπονάτας. Θα σας ενημερώσω για τα αποτελέσματα.