Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Ο δικός μου bostanista είναι ο Τάκης. Κάθε βράδυ - τα τελευταία καλοκαίρια - ανεβαίνει τη σκάλα με τα βαριά του βήματα, πλατ - πλατ, και τα χέρια του φορτωμένα με τσάντες. Ντομάτες χοντρές κατακόκκινες, ντομάτες κομψές μινιατούρα. «Οι νόστιμες ντομάτες δεν είναι απαραίτητα οι καλοσχηματισμένες. Το μυστικό είναι το χώμα και το νερό». Και η κουβέντα μαζί τους αλλά δεν το παραδέχεται.

Ο Τάκης κάθε πρωί και κάθε απόγευμα χαϊδεύει το μποστάνι του. Στο πατρικό του έφτιαξε αυτοσχέδιο θερμοκήπιο - με μουσαμάδες, θερμόμετρα, μετρήσεις συχνές στο χημείο για αγωγιμότητα, άλατα κι άλλα που δεν καταλαβαίνω - και το γέμισε ντομάτες, αγγούρια, πιπεριές, μελιτζάνες. Το φόρτε του, βέβαια, οι ντομάτες. Φέτος ήταν η χρονιά τους. Τραγανές, σφριγηλές, ζουμερές. Τις τρως σκέτες με χοντρό αλάτι. Και ούτε φάρμακα ούτε λιπάσματα.

Και να σκεφτείς πως ο Τάκης, γιος αγρότη, στα 18 του μπάρκαρε γιατί εκείνες τις χρονιές ο πάγος είχε ρημάξει τα μανταρινοπορτόκαλα του κάμπου. Τα κτήματα του πατέρα δεν μπορούσαν να δώσουν λεφτά και η λύση που του καρφώθηκε ήταν τα καράβια. Εμπορικό ναυτικό, κοντέινερς, πρώτος καπετάνιος στα λιμάνια όλης της γης, δύσης και ανατολής.

Μέχρι που η ζωή του 'δωσε την ευκαιρία της επιστροφής. Και πάνω από 10 χρόνια τώρα είναι πιλότος στον Πειραιά. Παρκάρει - θα λέγαμε μ' έναν τρόπο - τα μεγάλα εμπορικά και κρουαζιερόπλοια. Ξυπνάει 3 το πρωί για να 'ναι στην ώρα του κι όταν απόγευμα επιστρέφει, φοράει τα ρούχα της “άλλης” δουλειάς, βάζει το καπέλο του, ανεβαίνει στο μηχανάκι του και πάει βολίδα στο χωριό.

Όταν καβαλάς τα 50, η επιστροφή στα εδάφη του πατέρα σου και η ενασχόληση με μνήμες παιδικές είναι μια διαδικασία που γλυκαίνει το παρελθόν και χτίζει στέρεα πια τη γέφυρα στο μέλλον. Τα ερωτήματα και οι ανασφάλειες, τα διλήμματα και οι φόβοι διαλύονται στην ιδέα ότι εσύ βάζεις στο στόμα σου, άρα και στη ζωή σου, αυτό που μόνο θες.

*Δείτε το προφίλ της Λίνας Παπαδάκη στο protagon.gr