Γλυκά κι αλμυρά φιλιά
Απ’ όλες τις ηχηρές καταδίκες των αποτρόπαιων τρομοκρατικών χτυπημάτων των τελευταίων χρόνων - από το δυσοίωνο ξεκίνημα του 2000 έως το Παρισινό μακελειό των ημερών μας - πιστεύω πως αρμόζει να ξαναθυμηθούμε στο Bostanistas μας τα σοφά εκείνα λόγια του μέγιστου μιγάδα συγγραφέα - τι πρότυπος καρπός των ελευθέρων κοινωνιών μας! - Σάλμαν Ράσντι.
Ήταν βέβαια η απάντησή του στον φόβο και στον τρόμο που είχε σκορπίσει η καταστροφή και το ματοκύλισμα στους Διδύμους Πύργους της Νέας Υόρκης. «Ο φονταμελιστής πιστεύει ότι εμείς δεν πιστεύουμε σε τίποτα. Στην κοσμοθεωρία του, εκείνος έχει απόλυτες βεβαιότητες ενώ εμείς βυθιζόμαστε διαρκώς στις παραμυθητικές απολαύσεις μας. Για να αποδείξουμε ότι κάνει λάθος, πρέπει πρώτα να συμφωνήσουμε για το τι αξίζει να υπερασπιστούμε: τα γλυκά φιλιά στον δρόμο (αχ κι εκείνο το υπέροχο νοσταλγικό τραγουδάκι: les amoureux qui se becotent sur les bancs publics…), τα BLT (σάντουιτς με μπέικον, μαρούλι και ντομάτα), τις διαφωνίες μας, τις μόδες μας,τη λογοτεχνία, τη γενναιοδωρία, το νερό, τη δίκαιη κατανομή του πλούτου, το σινεμά, τη μουσική, την ελευθερία της σκέψης, την ομορφιά, τον έρωτα. Αυτά θα είναι τα όπλα μας. Τους τρομοκράτες δεν θα τους καταβάλουμε με τον πόλεμο αλλά με τον τρόπο που θα συνεχίσουμε να ζούμε.»
Μετά από την αγανάκτηση και τα πνιγηρά αισθήματα που μας κατέκλυσαν τις προηγούμενες μέρες, σήμερα, λοιπόν, δόξα και τιμή στα κλεφτά φιλιά και στη γλυκιά αλμύρα του BLT. Είμαστε με τη ζωή και όχι με τον θάνατο, όπως ξέφρενα διαλαλούν οι κάθε λογής τζιχαντιστές.