Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Έλειψα για πέντε μέρες. Είχαν προηγηθεί τρεις εβδομάδες βροχής και δυνατών ανέμων. Φεύγοντας άφησα μικρούς βάλτους παντού... το φτενό ή αργιλώδες χώμα δεν άντεχε να απορροφήσει άλλο νερό. Εκεί που δεν λίμναζε, η γαλότσα βυθιζόταν σε χορταριασμένο σφουγγάρι. Το πράσινο - βρύα, χόρτα, θάμνοι και δέντρα - ήταν μουντό κι ομοιόμορφο, χωρίς τις άπειρες αποχρώσεις και παραλλαγές πού δίνει το φως του ήλιου. Μόνο μουσκεμένες μαργαρίτες με σκυμμένο κεφάλι άσπριζαν λίγο το τοπίο. Οι ανεμώνες έμεναν μπουμπούκια. Στις αμυγδαλιές ο άνεμος κουρέλιαζε τα άνθη πριν προλάβουν να ανοίξουν.

Στην επιστροφή μου με καλωσόρισε ο ήλιος. Έλαμπε ήδη για πέντε μέρες, μου είπαν, και η λιακάδα αυτή είχε μεταμορφώσει όλα γύρω.

Στα λιβάδια, ανάμεσα στις μαργαρίτες ξεπρόβαλαν κίτρινες καλέντουλες και ροζ άγρια γεράνια, πάνω απ’ τα κεφάλια τους η άσπρη δαντέλα του άγριου αλύσου. Ακόμα και ο πατροπαράδοτος αντίπαλός μου, η επίμονα αδάμαστη ξινήθρα (Oxalis pes-caprae), με χαροποίησε γεμίζοντας πικροκίτρινο φως μερικές παραμελημένες γωνιές (Βέβαια τους επιτέθηκα από τη επόμενη μέρα κιόλας!).

Στα σκιερά χαντάκια λαμπίριζαν οι άγριες νεραγκούλες, με τα λουστραρισμένα πέταλα και φύλλα.

Οι ανεμώνες κοίταζαν κατάφατσα τον ουρανό

και ανάμεσα στις πλάκες άπλωναν οι άγριοι μενεξέδες.

Η πιο ευχάριστη έκπληξη ήταν ότι στα περιθώρια των νέων μονοπατιών είχαν αρχίσει να ανθίζουν για πρώτη φορά οι μικροσκοπικές ίριδες «είδους» από άλλα μέρη της Μεσογείου που είχα φυτέψει το φθινόπωρο με την ελπίδα να πολλαπλασιαστούν και να «αγριέψουν».

Στην τοποθεσία αυτή ευδοκιμούν οι πιο κοινές ντόπιες άγριες, οι Iris unguicularis, γι' αυτό θεώρησα ότι είναι πολύ πιθανό να πιάσουν. Οι σκουρόχρωμες σίγουρα θα πάνε καλά, μοιάζουν εύρωστες και σίγουρες για τον εαυτό τους. Για τις ανοιχτογάλαζες δεν είμαι τόσο βέβαιη, μοιάζουν ντελικάτες και ντροπαλές... δεν ξέρω πως θα αντιμετωπίσουν την επόμενη κακοκαιρία. Του χρόνου θα έχει φανεί. Μένουν τώρα να ανοίξουν άλλα δύο από τα καινούργια είδη. Ίσως συμπέσουν με τις ντόπιες «αποκριάτικες» που δεν έχω δει ακόμα... έπεσαν πολύ νωρίς οι απόκριες φέτος!

Από τα φυτά του κήπου βρήκα ανθισμένες τις αθάνατες μονές κινέζικες τριανταφυλλιές

καθώς και τις μπεργκένιες, που κρατάνε όλο τον χειμώνα,

τους πανσέδες και τους καπουτσίνους, που μάζεψα (ανθη και φύλλα) να μαδήσω στην σαλάτα μας μαζί τις άγριες καλέντουλες.

Υ.Γ.: Γράφω αυτό το κομμάτι την Τρίτη 17 Φεβρουαρίου, ζωσμένη από τα φίδια της αγωνίας για τον τόπο. Η Φύση μου προσφέρει ανακούφιση και γράφω με την ελπίδα να σας μεταδώσω ένα μέρος της παρηγοριάς αυτής.