Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Την περασμένη εβδομάδα, κάναμε βόλτα στην Αμανίτα, τον ξενώνα και το  μποστάνι του Φιλάρετου Ψημμένου στην Τσαγκαράδα του Πηλίου και δοκιμάσαμε  το εξαιρετικό πρωϊνό που ετοιμάζει για τους επισκέπτες η γυναίκα του η Μαριάννα με τα δικά τους φρούτα και λαχανικά.

Ξεκινήσαμε από την Αθήνα για το Πήλιο, το τελευταίο Σάββατο του Ιουνίου και ενώ τα σύννεφα είχαν αρχίσει να μαζεύονται  απειλητικά στον ουρανό. Και στην κυριολεξία και μεταφορικά. Η συννεφιά σε όλη τη διαδρομή ήταν καλή για το ταξίδι, ο μαύρος, όμως, ουρανός δεν προμήνυε τίποτα καλό για το μέλλον. Δεν φύγαμε ανέμελες. Χρειάστηκε να περιμένουμε πολλή ώρα στην ουρά μέχρι να πάρουμε χρήματα και άλλη τόση ώρα για να προμηθευτούμε βενζίνη, είχαμε μάθει εντωμεταξύ τα κακά μαντάτα της προηγούμενης νύχτας, για ολονυκτίες σε ΑΤΜ  και βενζινάδικα. Τότε ακόμη παίρναμε όσα χρήματα χρειαζόμαστε στο όριο των συναλλαγών του Σαββατοκύριακου και δεν ξέραμε τίποτα για τα IOU που έχουν αρχίζουν πλέον να ακούγονται. Αλλά τέλος πάντων αυτό είναι άλλο θέμα.

Καλά, ήταν μέρα για εκδρομή θα αναρωτηθείτε, και με το δίκιο σας. Ε, λοιπόν, ναι, το ρισκάραμε με τη φίλη μου την Κατερίνα, που την έπεισα να έρθει μαζί μου για παρέα. Δεν μ'αρέσει να ακυρώνω κλεισμένα ραντεβού με φίλους και συνεργάτες, παρά μόνο για λόγους ανωτέρας βίας. Ο Γρηγόρης και ο Αντρέας μας περίμεναν στο ΜεΖεν του Βόλου για τσίπουρα και μεζέδες (θα σας πω σε άλλο κείμενο για το ΜεΖεν γιατί είναι εμπειρία και εύχομαι στους εμπνευστές του, οι προσπάθειές τους να αποδώσουν πολλούς καρπούς, όπως το έχουν ονειρευτεί), ο Φιλάρετος μας περίμενε στην Αμανίτα του για πηλιορείτικο πρωινό, ενώ η Ελένη και ο Κώστας που θα μας φιλοξενούσαν στο καλύβι τους στα Καλά Νερά και προπορεύονταν στην Εθνική οδό, μας διαβεβαίωσαν ότι όλα τα βενζινάδικα ήταν ανοικτά. Κανένα πρόβλημα, λοιπόν.

Συσκεφθήκαμε, με την Κατερίνα τηλεφωνικά και είπαμε με ένα στόμα, ναι φεύγουμε. Γιατί πότε θα μπορέσουμε να ξαναπάμε εκδρομή; Εμείς και όλοι οι άλλοι Έλληνες. Αυτό το ερωτηματικό με βασάνιζε συνεχώς εκείνο το Σαββατοκύριακο -και συνεχώς έκτοτε- καθώς περιπλανιόμαστε στα υπέροχα πηλιορείτικα χωριά όπου τα περισσότερα  καλοκαιρινά εστιατόρια δεν έχουν ανοίξει ακόμη και κατά τα φαινόμενα ούτε πρόκειται, για φέτος τουλάχιστον. Η κρίση έχει πλήξει για τα καλά την περιοχή, από την αρχή και αυτό είναι ορατό. Δεν ήταν όμως μελαγχολικά παρ'όλη την απουσία του κόσμου. Η οργιώδης βλάστηση και η φυσική ομορφιά αυτού του τόπου δεν το επιτρέπει. Ακόμη και τα εγκαταλελειμμένα κτίσματα ή και τα μισογκρεμισμένα έχουν τη δική τους γοητεία καθώς προβάλλουν κάτω από κισσούς και περικοκλάδες.

Στην Τσαγκαράδα, φτάσαμε το πρωί της Κυριακής γύρω στις 11. Ωρα για πρωινό; Όχι ακριβώς. Αλλά σίγουρα ώρα για brunch, λέξη που έχει  εγκατασταθεί εδώ και χρόνια στη γλώσσα μας και την αγαπάμε. Και είναι ότι πρέπει για τα χαλαρά πρωινά των διακοπών, που ξυπνάς αργά τρως μόνο δύο φορές την ημέρα και οπωσδήποτε κάτι περισσότερο από καφέ και κουλούρι.

Ο Φιλάρετος Ψημμένος μαζί με τη γυναίκα του τη Μαριάννα έχουν φτιάξει την Αμανίτα (http://www.amanita.gr/el/ ), έναν ξενώνα εξαιρετικής αισθητικής κι ένα απίθανο μποστάνι στον τόπο που αγάπησαν όταν ακόμη εκείνος υπηρετούσε τη θητεία του στον Αλμυρό και οι δυο τους συνήθιζαν να δραπετεύουν στις εξοχές κάθε φορά που είχε άδεια. Στην αυλή, ανάμεσα στα δύο κτίσματα του ωραίου ξενώνα απολαύσαμε ένα από τα πιο ελληνικά πρωινά που έχω δοκιμάσει στις περιπλανήσεις μου. Οι πελάτες του Φιλάρετου -που στην απόλυτη πλειοψηφία τους είναι πλέον ξένοι- έχουν την ευκαιρία να δοκιμάζουν στην Αμανίτα αποκλειστικά τοπικά προϊόντα και παρασκευές. Από το ψωμί, το βουτυράκι και τις μαρμελάδες -εννοείται- μέχρι τις πορτοκαλάδες, τα τυριά και τα αλλαντικά όλα είναι ελληνικά.

Τα βότανα, τα φρούτα και τα λαχανικά είναι βεβαίως από το μποστάνι τους που με τόση φροντίδα καλλιεργούν και τα μανιτάρια από τις εξορμήσεις του Φιλάρετου στο δάσος. Ο Φιλάρετος είναι βαθύς γνώστης και  συλλέκτης μανιταριών, εξού και το όνομα του ξενώνα του. Τον θαύμασα. Κατά βάθος ζήλεψα κιόλας που κατάφερε να αλλάξει δουλειά και να φύγει από την Αθήνα. Μοχθεί μεν πολύ -δεν είναι καθόλου εύκολο να είσαι καλλιεργητής και ταυτόχρονα να φροντίζεις έναν μικρό ξενώνα- αλλά η ωραία φύση από τη μια πλευρά και η ευχαρίστηση στα μάτια των πελατών του που έρχονται και ξανάρχονται τα καλοκαίρια από την άλλη, μετράνε πολύ στην προσωπική ζυγαριά στο τέλος κάθε ημέρας.

Ακούστε καλά, λοιπόν, εσείς φίλοι μου ξενοδόχοι και λοιποί επαγγελματίες της εστίασης. Το πρωινό στην Αμανίτα είναι σερβιριζόμενο με τρόπο θεατρικό, αφού όσοι το γεύονται μαθαίνουν ταυτόχρονα διάφορα πράγματα για τα συστατικά του, όπως π.χ. τι είναι η τρέβλα (αρχαίο ιερό φυτό με απίθανα πολλές ιαματικές ιδιότητες, που λέγεται και  αντράκλα, αντραχλίδα, σκλιμίτσα και χοιροβότανο) και περιλαμβάνει 3-4 πιάτα καθημερινά.

Τα σταθερά είναι το χωριάτικο ζυμωτό ψωμί και δικές τους μαρμελάδες -εμείς είχαμε την τύχη να γευθούμε μαρμελάδες από λευκό κεράσι με λουίζα, μαύρο κεράσι με δεντρολίβανο, βατόμουρο και άλλη μία από ροδάκινο με τζίντζερ- μια  σαλάτα της περιοχής και μια ποικιλία τυριών που τη λένε "πατριδογνωσία" (λαδοτύρι Μυτιλήνης, μανούρι της περιοχής και γραβιέρα Κρήτης). Πάντα επίσης υπάρχουν επιλογές πρωινού χωρίς γλουτένη.

Ανάλογα με την ημέρα της εβδομάδας το πρωινό μπορεί επίσης να περιλαμβάνει:

πορτοκαλάδα και κέικ, κερασόπιτα, μηλόπιτα ή μελόπιτα Σίφνου

Μανιταροτραχανά με σκόνη και ζουμί από πορτσίνι και μανιταράκια τουρσί

Κατίκι Δομοκού με ελιές

Πιτάκια ψητά με λαδορίγανη και ελληνικό πέστο (χτυπάς στο μούλτι πέστο με λάδι, γιαούρτι και φέτα)

Ντομάτα με φέτα και ελαιόλαδο, ομελέτα με μανιτάρια ή κολοκυθοανθούς

Και τις Κυριακές ελληνικό προσούτο με μαρμελάδα πράσινης ντομάτας, κολοκυθόπιτα, τυρόπιτα, μπατζίνα θεσσαλική, αλμυρά μάφιν με δενδρολίβανο και φέτα, τρίγωνα με μάραθο, κολοκυθοκεφτέδες ή ριγανοκεφτέδες (με πατάτα, λίγη φρέσκια ρίγανη και τυρί).

Να μην ξεχάσω τις τηγάνιτες χωρίς γλουτένη με πετιμέζι από φιρίκι. Είναι από τα πιο νόστιμα πράγματα που δοκίμασα εδώ στην Αμανίτα. Να σημειώσω ότι αυτό το πολύτιμο πετιμέζι γίνεται μία φορά κάθε δύο χρόνια από τα πεσμένα φιρίκια που κόβονται σε κομμάτια και βράζονται με λίγο νερό. Παλιά τα πατάγανε σε τσουβάλια για να βγάλουν το ζουμί τους και το βράζανε σε τεράστιες κατσαρόλες μέχρι να γίνει πετιμέζι. Σήμερα το κάνουν πιο "ευγενικά" αλλά δεν παύει να είναι μια πολύ χρονοβόρα διαδικασία, που ευτυχώς έχει επιβιώσει μέσα στο χρόνο.

Πολλοί από τους πελάτες του έρχονται και ξανάρχονται και γιαυτό
το ωραίο πρωινό, μας είπε ο Φιλάρετος. Δεν αμφιβάλλω καθόλου. Διεθνείς έρευνες το επιβεβαιώνουν, άλλωστε: Το πρωινό είναι το πρώτο πράγμα που καταγράφεται στη μνήμη των ταξιδιωτών. Δεύτερη έρχεται η καθαριότητα. Συμφωνείτε;