Bostanistas.gr : Ιστορίες για να τρεφόμαστε διαφορετικά

Ασφαλώς και υπήρξαν εποχές που δεν υπήρχαν ψυγεία και οι άνθρωποι οι οποίοι ήθελαν να έχουν κάποια φρούτα και πέρα από την εποχή τους, έψαχναν να βρουν τρόπους να τα διατηρήσουν. Ο κλασικός τρόπος ήταν η αποξήρανσή τους αλλά δεν μπορούσε να εφαρμοστεί σε όλα, ενώ ορισμένοι ήθελαν με αυτά και να στολίσουν για ένα διάστημα και το σπίτι τους, να δηλώσουν την παραγωγή τους και να ενθυμούνται όλοι την υπέροχη εποχή της καρποφορίας. Παράλληλα ήθελαν αυτά τα φρούτα να μην είναι στη διάθεση του καθενός, ιδιαίτερα για τα αχόρταγα σε τέτοια πράγματα παιδιά, και φυσικά να μην είναι στο έλεος των τρωκτικών που ποτέ δεν έπαψαν να συγκατοικούν με τους ανθρώπους.

Γι' αυτό μια από τις λύσεις που επέλεξαν ήταν να τα κρεμάνε στο ταβάνι μιας κάμαρας του σπιτιού, συνήθως της καλής κάμαρας, κι εκεί ψηλά να χρωματίζουν την σανιδένια στέγη και να αρωματίζουν τον χώρο με τη λεπτή μυρωδιά της ωρίμανσής τους. Τα φρούτα που κρεμούσαν στα ταβάνια ήταν συνήθως κυδώνια, μήλα, ρόδια, αχλάδια αλλά και σταφύλια. Εξυπακούεται πως διάλεγαν τα πιο γερά αλλά και φανταχτερά φρούτα γιατί και ήθελαν να τα διατηρήσουν τουλάχιστον μέχρι τις εορτές των Χριστουγέννων αλλά και, καθώς τούτα θα φαίνονταν από τους επισκέπτες του σπιτιού, να αποτελούν και στοιχείο που θα φανέρωνε την προκοπή των δέντρων κάθε νοικοκυριού.

Όσον αφορά τα σταφύλια, αυτά ήταν συνήθως από την ποικιλία κέρινα τα οποία, όπως λέει και το όνομά τους, όχι μόνο είχαν το χρώμα το κεριού, προς το ξανθότερο κάπως, αλλά και η φλούδα τους ήταν πιο σκληρή και ανθεκτική από τα άλλα. Μια άλλη επίσης ποικιλία σταφυλιών που κρεμούσαν στο ταβάνι ήταν και οι λεγόμενη απλπονουρά (ουρά τους αλεπούς) η οποία ήταν κόκκινη και είχε μακρύ τσαμπί καθώς και σιδερίτες, ένα σταφύλι με βαθύ ροζ χρώμα. Όσον αφορά τα αχλάδια, κρεμούσαν εκείνα μιας ποικιλίας που ωρίμαζε αργά το φθινόπωρο και ήταν ιδιαίτερα σκληρά αλλά πολύ εύγεστα και αρωματικά.

Το τέλος αυτής της ωραίας εποχής, με τα φρούτα κρεμασμένα στα ταβάνια, δεν ήρθε μόνο γιατί μπήκαν σε όλα τα νοικοκυριά ηλεκτρικά ψυγεία αλλά και γιατί άλλαξαν τα σπίτια καθώς γκρεμίστηκαν τα παλιά με τις ξύλινες σκεπές και τα πατώματα που φαίνονταν τα μαδέρια όπου μπορούσαν να μπουν κρεμαστάρια ή και ξύλινα ταβάνια που είχαν ειδικά άγκιστρα να κρεμάνε τα φρούτα.

Έτσι μόνο σε τίποτα παλιά σπίτια, όπως του Δημήτρη Τσιτσιά στο Μοσχάτο (Βλάσδο) της Καρδίτσας, το οποίο γλίτωσε την πυρπόληση από τους Γερμανούς το 1943, βλέπουμε φρούτα κρεμασμένα στα δοκάρια όπως παλιά και τούτο οφείλεται στο μεράκι του νοικοκύρη, καθώς αυτός δεν θέλει να διατηρήσει το πατρογονικό σπίτι σαν μουσείο αλλά προσπαθεί οι μνήμες να είναι μια μικρή πραγματικότητα...