Ντομάτες τον χειμώνα
Πριν από δέκα χρόνια, στο τέλος του φθινοπώρου, είχα μόλις αναλάβει την αρχισυνταξία μιας ερευνητικής τηλεοπτικής εκπομπής. Σε μία απο τις πρώτες συσκέψεις, ένας απο τους βασικούς ρεπόρτερ της ομάδας παρουσίασε την έρευνά του για το πόσο φουσκώνει η τιμή της ντομάτας απο τον παραγωγό στον καταναλωτή εξ αιτίας των διαφόρων «μεσαζόντων».
Ήταν μία στοιχειοθετημένη έρευνα, με θαυμάσια πλάνα και εξαιρετικό μοντάζ, που αποδείκνυε πέρα απο κάθε αμφιβολία ότι η ντομάτα ήταν πανάκριβη επειδή οι μεσάζοντες κερδοσκοπούσαν κι εκεί που όλοι έλεγαν μπράβο στον ρεπόρτερ, πετάχτηκα κι έκανα τη λάθος ερώτηση:
«Ντομάτες τον χειμώνα; Κι όχι μόνο πρέπει να καλλιεργούνται αλλά πρέπει να είναι και καλές και φτηνές;»
Ήταν η στιγμή που η εκπομπή υποψιάστηκε ότι προσέλαβε λάθος αρχισυντάκτη κι εγώ υποψιάστηκα ότι δεν είναι μόνον οι μεσάζοντες και οι συντεχνίες, είμαστε κι εμείς, οι καταναλωτές, που θέλουμε ντομάτες τον χειμώνα και ρόδια το καλοκαίρι κι ύστερα γκρινιάζουμε επειδή δεν ξεχωρίζουν πιά οι εποχές.
Την εποχή της εκπομπής δεν είχα απολύτως καμία σχέση με φυτά και κηπουρική και η ερώτηση που έκανα στη σύσκεψη ήταν απο αυτές που καμμιά φορά κάνω στον εαυτό μου αλλά τις ακούνε και οι γύρω μου. Η ντομάτα, όμως, ήταν και είναι η πιο αγαπημένη μου τροφή. Και γι’ αυτό δεν την τρώω ποτέ τον χειμώνα. Κι αν θυμήθηκα αυτή την ιστορία είναι γιατί προχθές βρήκα στο mail μου το εξής μήνυμα: “Οι συνεργάτες του Βostanistas συνιστούν καμμιά φορά κολοκυθάκια και μελιτζάνες σε χειμωνιάτικα εδέσματα ή μάνγκο για γαρνιτούρα φαγητού. Δεν λέω ότι αποτελεί έγκλημα αλλά θα πρέπει να τιμούμε την εκάστοτε εποχή και την δική μας γή που έχει έναν αρχέγονο προσανατολισμό να παράγει μια γκάμα πραγμάτων.”
Συμφωνούμε, κυρία Μαρία-Ρίτα Καμπά. Δεν αποτελεί έγκλημα και πρέπει να σεβόμαστε την εποχή και τον τόπο μας. Αυτό προσπαθούμε να πετύχουμε στο bostanistas και είμαι σίγουρη ότι λίγα κολοκυθάκια απο 'δω και δυό φέτες μάνγκο απο 'κει δεν χαλάνε την συνταγή μας. Κι εγώ κάποτε έκραζα ασταμάτητα όσους παράγγελναν τις άχρωμες και άοσμες χωριάτικες του χειμώνα, όπως επίσης και τα εστιατόρια που τις σερβίρουν επειδή «τις ζητάει ο κόσμος» αλλά δεν το κάνω πια. Όταν δεν έχεις φάει ποτέ την πραγματική, είναι λογικό να πιστεύεις ότι η καλή ντομάτα είναι εμφανισιακά άψογη, δεν μυρίζει απολύτως τίποτα, δεν έχει καμμία γεύση, καλλιεργείται σε θερμοκήπια όλο τον χρόνο και φυλάσσεται στο ψυγείο.
Μακάρι να φτάσουμε κάποτε στο σημείο που κανείς δεν θα ζητάει πλαστικές ντομάτες τον χειμώνα, αν και πιστεύω πως πάντα θα υπάρχουν εξαιρέσεις. Κι αυτό είναι το ζητούμενο για το bostanistas. Να βοηθήσει για να γίνουν οι εξαιρέσεις που θα επιβεβαιώνουν τον κανόνα: τρώμε ανάλογα με την εποχή και τον τόπο μας.
Ντομάτες με ονοματεπώνυμο