Για μας κελαηδούν τα πουλιά;
Σήμερα το πρωί στις 5, ήταν η πρώτη μέρα της νέας χρονιάς που άκουσα τιτιβίσματα πουλιών έξω από τα παράθυρά μου. Τα πρώτα τιτιβίσματα για το 2013. Διστακτικά στην αρχή, ξεθαρρεμένα στη συνέχεια, τρελλά και επίμονα μετά τρρρ και τρρρ, τσιριτρί τσιριτρό από τα κοτσύφια που φωλιάζουν στα πεύκα και τις λεύκες.
Τι άλλο από τύχη και ευοίωνο προμήνυμα μπορεί να 'ναι αυτό; Μέσα στη σκοτεινιά του ουρανού που δεν έχει ακόμη χαράξει και στη σκοτεινιά την πηχτή της καθημερινής ζωής όλων μας, ακούς το κελάημα ενός ταπεινού στρουθίου. Επιμένει απ’ το κλαράκι στο οποίο κάθεται να αναγγέλλει την αλλαγή της εποχής και τη χαρά ότι μπορεί να βλέπει και να πετάει στον αέρα.
Ως τώρα, κάθε μέρα, χρόνια τώρα, το πρωί νωρίς έβγαινα στο μπαλκόνι μου και έριχνα σ’ αυτά τα τρελλά πουλιά τα ψίχουλα που 'χαν προκύψει στο τραπέζι μας την προηγουμένη.
Τώρα λέω να τα ανταμείψω για αυτή την πρωινή χαρά που μου δίνουν με μια μικρή ταΐστρα στην άκρη του μπλακονιού μου. Να 'ρχονται να βρίσκουν ψίχουλα και σπόρους, καθαρό νερό, αργότερα το καλοκαίρι. Έπρεπε απ' το χειμώνα να το 'χα σκεφτεί βέβαια, αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ. Ως τις επτά έχουν σιωπήσει, ή μάλλον ο ήχος της πόλης καλύπτει τις φωνές τους.
Γι αυτό το πολύτιμο δίωρο όμως δεν πρέπει να ανταμειφθούν;
